مسأله305. كسی كه در كارهای وضو و شرایط آن، مثل پاك‌بودن آب و غصبی‌نبودن آن خیلی شك میكند، باید به شك خود اعتنا نكند.
مسأله306. اگر شك كند كه وضوی او باطل شده است یا نه، بنا میگذارد كه وضوی او باقی است، ولی اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتی از او بیرون آید كه نداند بول است یا چیز دیگر، وضوی او باطل است.
مسأله307. كسی كه شك دارد وضو گرفته یا نه، باید وضو بگیرد.
مسأله308. كسی كه میداند وضو گرفته و حدثی هم از او سر زده، مثلاً بول كرده، اگر نداند كدام جلوتر بوده، چنانچه پیش از نماز است، باید وضو بگیرد، و اگر در بین نماز است، احتیاط آن است كه نماز را تمام كند و با وضوی دیگر اعاده كند، و اگر بعد از نماز است، نمازی كه خوانده صحیح است و برای نمازهای بعد باید وضو بگیرد.
مسأله309. اگر بعد از وضو یا در بین آن یقین كند كه بعضی جاها را نشسته یا مسح نكرده است، چنانچه رطوبت جاهایی كه پیش از آن است خشك شده، باید دوباره وضو بگیرد، و اگر خشك نشده باید جایی را كه فراموش كرده و آنچه بعد از آن است را بشوید یا مسح كند، و اگر در بین وضو در شستن یا مسح‌كردن جایی شك كند، باید به همین دستور عمل كند.
مسأله310. اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته یا نه، در صورتی كه احتمال میدهد پیش از نماز به حكم لزوم وضو برای نماز ملتفت بوده، نماز او صحیح است، ولی باید برای نمازهای بعد وضو بگیرد.
مسأله311. اگر در بین نماز شك كند كه وضو گرفته یا نه، احتیاط لازم آن است كه نماز را تمام كند و بعد با وضوی دیگر آن را اعاده نماید.
مسأله312. اگر بعد از نماز شك كند كه قبل از نماز وضوی او باطل شده یا بعد از نماز، نمازی كه خوانده صحیح است.
مسأله313. اگر انسان مرضی دارد كه بول او قطره قطره میریزد یا نمیتواند از بیرون‌آمدن غائط خودداری كند، چنانچه یقین دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضوگرفتن و نمازخواندن مهلت پیدا میكند، باید نماز را در وقتی كه مهلت پیدا میكند بخواند، و اگر مهلت او به مقدار كارهای واجب نماز است، باید در وقتی كه مهلت دارد، فقط كارهای واجب نماز را به‌جا آورد و كارهای مستحب آن، مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نماید.
مسأله314. اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پیدا نمیكند و در بین نماز چند دفعه بول یا غائط از او خارج میشود، كه اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگیرد سخت نیست، باید ظرف آبی پهلوی خود بگذارد و هر وقت بول یا غائط از او خارج شد، فوراً وضو بگیرد و بقیه نماز را بخواند؛ و احتیاط واجب آن است كه كسی كه نمیتواند خود را از بول یا خارج‌شدن غائط نگاه دارد و وضو در بین نماز موجب به هم‌خوردن موالات نماز شود، همان نماز را دوباره با یك وضو بخواند، و اگر در بین آن نماز وضوی او باطل شد اعتنا نكند.
مسأله315. كسی كه بول یا غائط طوری پیدرپی از او خارج میشود كه وضوگرفتن بعد از هر دفعه برای او سخت است، اگر بتواند مقداری از نماز را با وضو بخواند، باید برای هر نماز یك وضو بگیرد.
مسأله316. كسی كه بول یا غائط پیدرپی از او خارج میشود، اگر نتواند هیچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، احتیاط واجب آن است كه برای هر نماز یك وضو بگیرد.
مسأله317. اگر مرضی دارد كه نمیتواند از خارج‌شدن باد جلوگیری كند، باید به وظیفه كسانی كه نمیتوانند از بیرون‌آمدن بول و غائط خودداری كنند عمل نماید.
مسأله318. كسی كه بول یا غائط پیدرپی از او خارج میشود، باید برای هر نماز وضو بگیرد و فوراً مشغول نماز شود، ولی برای به‌جا آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتیاط كه باید بعد از نماز انجام داد، در صورتی كه آن‌ها را بعد از نماز فوراً به جا بیاورد، وضوگرفتن لازم نیست.
مسأله319. كسی كه بول او قطره قطره میریزد، باید برای نماز به وسیله كیسهای كه در آن پنبه یا چیز دیگری است كه از رسیدن بول به جاهای دیگر جلوگیری میكند، خود را حفظ نماید، و احتیاط واجب آن است كه پیش از هر نماز، مخرج بول را كه نجس شده آب بكشد، و نیز كسی كه نمیتواند از بیرون‌آمدن غائط خودداری كند چنانچه ممكن باشد باید به مقدار نماز از رسیدن غائط به جاهای دیگر جلوگیری نماید، و احتیاط واجب آن است كه اگر مشقت ندارد، برای هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
مسأله320. كسی كه نمیتواند از بیرون‌آمدن بول و غائط خودداری كند در صورتی كه ممكن باشد، باید به مقدار نماز از خارج‌شدن بول و غائط جلوگیری نماید اگر چه خرج
داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آسانی معالجه میشود، احتیاط واجب آن است كه خود را معالجه نماید.
مسأله321. كسی كه نمیتواند از بیرون‌آمدن بول و غائط خودداری كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نیست نمازهایی را كه در وقت مرض مطابق وظیفهاش خوانده قضا نماید، ولی اگر در بین وقت نماز مرض او خوب شود، باید نمازی را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.