قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص) لِجَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ: «یَا جَابِرُ! هَذَا شَهْرُ رَمَضَانَ مَنْ صَامَ نَهَارَهُ، وَقَامَ وِرْداً مِنْ لَیْلِهِ، وَعَفَّ بَطْنَهُ وَفَرْجَهُ، وَكَفَّ لِسَانَهُ، خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ كَخُرُوجِهِ مِنَ الشَّهْرِ». فَقَالَ جَابِرٌ: یَا رَسُولَ اللهِ! مَا أَحْسَنَ هَذَا الْحَدِیثَ! فَقَالَ رَسُولُ الله(ص): «یَا جَابِر! وَمَا أَشَدَّ هَذِهِ الشُّرُوطَ»؛[1]
رسول خدا(ص) به جابر بن عبدالله فرمود: «ای جابر! این ماه رمضان است. هركس آن را روزه بدارد و پارهای از شبش را به عبادت بایستد و شكم و عورت خود را از حرام باز دارد و زبان خود را نگاه بدارد، از گناهان خود ـ مثل بیرون‌رفتن او از ماه ـ بیرون میرود».
جابر عرض كرد: یا رسول الله! این حدیث چه نیكو است.
روایت دیگر:
پیغمبر اكرم(ص) فرمود: «و چقدر این شروط سخت است».
رسول خدا(ص) فرمود: «ماه رمضان، ماهی است كه خدا روزه آن را بر شما واجب كرده، پس هركس از روی ایمان و برای طلب اجر و ثواب، این ماه را روزه بگیرد، از گناهان بیرون میرود مانند روزی كه مادر، او را زایید».
[1]. کلینی، الکافی، ج4، ص87؛ طوسی، مصباح‌المتهجد، ص627؛ فیض کاشانی، الوافی، ج11، ص374 (باب 58). سزاوار است روزه‌داران خطبه مفصّلهای را كه در كتب ادعیّه و حدیث از پیغمبر(ص) روایت شده و مشتمل بر فضایل این ماه و ترغیب به مكارم اخلاق و فضیلت تلاوت قرآن و دعا و توبه و احسان و ادای صدقات است، به دقّت مطالعه فرمایند.
[2]. طوسی، تهذیب‌الاحکام، ج4، ص152؛ فیض کاشانی، الوافی، ج11، ص375 (باب58)؛ حر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج10، ص246.