یكی از مظاهر محبّت و عاطفة پدر و مادر، نسبت به فرزند، بوسیدن اوست. در جاهلیت، و پیش از ظهور آفتاب درخشان هدایت اسلام، ارزش عاطفه و احساسات پاك انسانی مخصوصاً در بین عربها از میان رفته بود. رَحم، مهر، رأفت، رحمت و رقَّت قلب را یك نوع ضعف نفس شمرده و سنگدلی را افتخار میدانستند. وحشتناكترین مظهر قساوت قلب و سقوط عواطف، همان زندهبهگوركردن دختران بود. پدرها با دست خود دختران خود را زنده در گور میكردند.
بوسیدن فرزند، و اظهار عاطفه نسبت به او عار و ننگ شمرده میشد، بهویژه اگر فرزند، دختر بود. اگر كسی فرزند خود را میبوسید دیگران از كار او متعجّب میشدند.
گردنكشان و متكبّران، بوسیدن طفل و به دوش سواركردن او را بهدور از ابهّت و حشمت میدانستند. اینان با ریاكاری و تشریفات، خود را در نظر مردم بزرگ نشان میدادند.