حسن و حسین(علیهماالسلام) وارث كمالات علمی، روحی، اخلاقی و جسمی پیغمبر(ص) بودند. مردم در سیما، رفتار و روش آنها، پیغمبر(ص) را میدیدند و عظمت و روحانیت او را تماشا مینمودند. وجود پیغمبر(ص) نسبت به حسنین(علیهماالسلام) كانون مهر، شفقت، نوازش، لطف و رحمت پدرانه بود. آنها را دوست میداشت و میبویید و میبوسید؛ زبانشان را میمكید و بر دوش مبارك خویش سوارشان میكرد. خود از آنها پرستاری میفرمود؛ آنها را پسر خود میخواند، از گریة آنها ناراحت میشد؛ آنها را روی سینة خود میخوابانید و از شنیدن نامشان لذّت میبرد. در كوچه، در خانه، در مسجد، در حضور صحابه و مردم، در هنگام سخنرانی و خطبه و در حال نماز، حسنین(علیهماالسلام) مشمول مراحم مخصوص پیغمبر(ص) بودند.
اخباری در كتب معتبر اهلسنّت است كه حكایت از این عواطف پاك دارد. این مهربانیها درعینحال كه نمونهای از تواضع و فروتنی فوقالعاده و سادگی زندگی پیغمبر(ص) باعظمت اسلام بود، تمركز عواطف شدید پدرانة او را در حسنین و فاطمة زهرا(علیهمالسلام) نشان میداد. این عواطف از پیامبر خدا(ص) صادر میشد، كه در اوج كمالات و در حدّ اعتدال و استقامت بود.
محبّت و رضا هیچگاه او را بر آن نمیداشت كه از سخن راست و حقیقت، كلمهای بیشتر بگوید و همین راستگویی، دلیل كمال لیاقت، صلاحیت و شایستگی حسنین(علیهماالسلام) بود؛ زیرا تعبیراتی كه پیغمبر(ص) در حق آنها میفرمود و اوصافی كه در حق آنها میگفت تنها از عواطف و احساسات پدرانه برنمیآمد و معلوم بود كه ایشان در سیمای آنها یك سرّ الهی مشاهده میكند.