جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

فصل سیزدهم
وارث آفتاب

حسن و حسین‌(علیهماالسلام) وارث كمالات علمی، روحی، اخلاقی و جسمی پیغمبر‏‌(ص) بودند. مردم در سیما، رفتار و روش آنها، پیغمبر‌(ص)  را می‏دیدند و عظمت و روحانیت او را تماشا می‌نمودند. وجود پیغمبر‌(ص) نسبت به حسنین‌(علیهماالسلام) كانون مهر، شفقت، نوازش، لطف و رحمت پدرانه بود. آنها را دوست می‏داشت و می‏بویید و می‏بوسید؛ زبانشان را می‏مكید و بر دوش مبارك خویش سوارشان می‏كرد. خود از آنها پرستاری می‏فرمود؛ آنها را پسر خود می‏خواند، از گریة آنها ناراحت می‏شد؛ آنها را روی سینة خود می‏خوابانید و از شنیدن نامشان لذّت می‏برد. در كوچه، در خانه، در مسجد، در حضور صحابه و مردم، در هنگام سخنرانی و خطبه و در حال نماز، حسنین‏‌(علیهماالسلام) مشمول مراحم مخصوص پیغمبر‌(ص) بودند.

اخباری در كتب معتبر اهل‌سنّت است كه حكایت از این عواطف پاك دارد. این مهربانی‌ها درعین‌حال كه نمونه‏ای از تواضع و فروتنی فوق‌العاده و سادگی زندگی پیغمبر‌(ص) باعظمت اسلام بود، تمركز عواطف شدید پدرانة او را در حسنین و فاطمة زهرا(علیهم‌السلام) نشان می‏داد. این عواطف از پیامبر خدا‌(ص)  صادر می‌شد، كه در اوج كمالات و در حدّ اعتدال و استقامت بود.

 

محبّت و رضا هیچ‌گاه او را بر آن نمی‏داشت كه از سخن راست و حقیقت، كلمه‏ای بیشتر بگوید و همین راست‌گویی، دلیل كمال لیاقت، صلاحیت و شایستگی حسنین‌(علیهماالسلام) بود؛ زیرا تعبیراتی كه پیغمبر‌(ص) در حق آنها می‏فرمود و اوصافی كه در حق آنها می‏گفت تنها از عواطف و احساسات پدرانه برنمی‌آمد و معلوم بود كه ایشان در سیمای آنها یك سرّ الهی مشاهده می‏كند.

 

نويسنده: 
کليد واژه: