یعقوبی مینویسد: اولین كسی كه بانگ نالهاش در مصیبت حسین(علیهالسلام) در مدینه بلند شد، امّسلمه، همسر پیغمبر(ص) بود؛ زیرا پیامبر(ص) شیشهای را كه در آن تربتی قرار داشت به او داد و فرمود: «جبرئیل به من اعلام كرده كه امّت من حسین را میكشند» و این تربت را به من داد. آنگاه به امّسلمه فرمود: «وقتی این خاك به خون تازه تبدیل گردید، بدان كه حسین كشته شده است». آن خاك نزد امّسلمه بود (تا وقتی كه حسین به عراق حركت كرد). امّسلمه همواره در آن نظر میكرد وقتی دید آن خاك، خون شده، فریاد زد: «وَاحُسَیْناهُ وَا إِبْنَ رَسُولِ اللهِ».
زنها از هر سو بانگشان به ناله بلند شد تا آنكه مدینه پر از شیون و ضجّه گردید بهطوریكه مانند آن هرگز شنیده نشده بود.[1]
[1]. یعقوبی، تاریخ، ج2، ص245-246.