جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

امام‌حسین(علیه‌السلام)، چراغ اسلام

هرچه بیشتر در حالات سیّدالشهدا‏‌(علیه‌السلام) دقیق شویم این رمز بر ما آشكارتر می‌شود كه در امر دین، بصیرتی خارق‌العاده و بینشی غیبی، راهنمای آن حضرت(علیه‌السلام) بوده است.

 

علم و دانش آن بزرگوار از احتجاجات او با دشمنان اهل‌بیت، به‌خصوص معاویه و مروان، از نامه‏هایی كه به معاویه مرقوم فرموده، از خطبه‏هایی كه به مناسبت‌های مختلف انشا نموده‌اند و از دعای عرفه، و دعاهای دیگری كه از آن حضرت‌(علیه‌السلام) در كتاب‌های شیعه و سنّی نقل است، ظاهر و آشكار می‌گردد.

نافع بن ازرق، رهبر فرقه ازارقه خوارج به امام‌حسین‌‏‌(علیه‌السلام) ‏عرض كرد:

خدایی را كه می‏پرستی برای من توصیف كن!.

امام‌حسین‌‏(علیه‌السلام) فرمود:

«یَا نَافِعُ إِنَّ مَنْ وَضَعَ دینَهُ عَلَی الْقِیَاسِ لَمْ یَزَلِ الدَّهرَ فِی الْإِلْتِبَاسِ مَائِلاً نَاكِباً عَنِ الْمِنْهَاجِ ظَاعِناً بِالْإِعْوِجَاجِ ضَالّاً عَنِ السَّبِیلِ قَائِلاً غَیْرَ الْجَمِیلِ یَا ابْنَ الْأَزْرَقِ أَصِفُ إِلَهِی بِمَا وَصَفَ بِهِ نَفْسَهُ وَأَعْرِفُهُ بِمَا عَرَفَ بِهِ نَفْسَهُ، لَا یُدْرَكُ بِالْحَواسِّ وَلَا یُقَاسُ بِالنَّاسِ، قَرِیبٌ غَیْرُ مُلْتَصِقٍ، وَبَعِیدٌ غَیْرُ مُسْتَقْصِی، یُوَحَّدُ، وَلَا یُبَعَّضُ، مَعْرُوفٌ بِالْآیَاتِ، مَوْصُوفٌ بِالْعَلَامَاتِ، لَا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْكَبِیرُ الْمُتَعَالُ»؛

«ای نافع! هركس دین خود را بر اساس قیاس بنا نهد در تمام عمر در اشتباه خواهد شد و از راه منحرف می‌شود، به اعوجاج و كژی روی كند، گمراه گردد و سخنان نازیبا گوید. ای پسر ازرق! من خدایم را وصف می‏كنم به آنچه او خود را وصف فرموده است. او به

 

حواس ادراك نشود و به مردم قیاس نگردد. نزدیك است امّا به چیزی چسبیده نیست، دور است امّا دوری نجسته (دوری و نزدیكی خداوند مانند دوری و نزدیكی موجودات دیگر نیست. دوری و نزدیكی او با حواس مادّی قابل درك نمی‌باشد). او یگانه است و تبعیض، تجزیه و تركیب در او راه ندارند، و به نشانه‌ها شناخته شده و به علامت‌ها وصف گردیده است؛ غیر از خداوند بزرگ و بلندمرتبه، خدایی نیست».

ابن‌ازرق گریست و گفت:

یَا حُسَیْنُ مَاأَحْسَنَ كَلَامَكَ؛

چقدر نیكو است كلام تو!

امام‌حسین(علیه‌السلام)فرمود: «به من رسیده كه تو بر پدر و برادرم و بر من گواهی به كفر می‏دهی!».

ابن‌ازرق گفت: أَمَا وَاللهِ یَا حُسَیْنُ لَئِنْ کَانَ ذَلك لَقَدْ کُنْتُمْ مَنَارَ الْإِسْلَامِ وَنُجُومَ الْأَحْکَامِ.

ای حسین‌(علیه‌السلام) اگر این ناسزا از من صادر شده، به خدا سوگند! به یقین، شما چراغ اسلام و ستارگان احكام خدایید.[1] یعنی مردم باید از انوار علوم و معارف شما روشنی بجویند و در تاریكی‌ها به ستاره‏های وجود شما هدایت گردند.

 


[1]. ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج14، ص184؛  همو، ترجمة ریحانة‌الرسول| الامام‌ الحسین(علیه‌السلام)، ص225؛ علایلی، سموالمعنی، ص148.

موضوع: 
نويسنده: