بعضى گمان كرده‌اند: مستند كسانى كه این دعا را در كتاب‌هاى خود نقل كرده و فتوا به استحباب خواندن آن داده‌اند، اخبار «من بلغ» و تسامح در ادلّه سنن است؛ لذا اشكال كرده‌اند كه تسامح در ادلّه سنن در جایى است كه با سند ضعیفى به معصوم برسد و براى دعاى ندبه سندى كه منتهى به معصوم بشود، ذكر نكرده‌اند.
معتبردانستن دعاى شریف ندبه از اصول دین نیست، و معتبرنشناختن آن، به صحّت عقاید و اصولى كه در نزد شیعه معتبر است، خللى وارد نمى‌آورد.
این موضوع یك مسئله فرعى است و اظهارنظر درباره آن، براى كسى كه اهل اجتهاد باشد، آزاد است و من دوست نمى‌دارم این‌هم یك عنوانى باشد كه سبب تشكیل دو جبهه موافق و مخالف شود.
سیّد اجلّ، اورع، ازهد، صاحب كرامات، سیّد رضى‌الدین ابوالقاسم على بن موسى بن جعفر بن طاووس حسنى حسینى (م. 664 ق.) در كتاب مستطاب اقبال‌الاعمال، پس از ذكر دعاهاى وداع ماه رمضان، بیاناتى فرموده كه ترجمه‌اش بدین مضمون است:
یكى از دعاهاى مشهور كه همواره بسیارى از مؤمنان و مشتاقان و منتظران ظهور دولت حقّ و حكومت جهانى عدالت اسلام
و ارادتمندان درگاه ولایتمدار حضرت بقیة‌الله، ناموس‌الدهر و ولى عصر، مولانا و سیدنا صاحب‌الزمان(ع) خواندن آن را شعار خود قرار داده و در مناسبت‌ها و فرصت‌هاى معین، با آن رهبر ابرار و سرسلسله اخیار و احرار تجدید عهد نموده و مجالسى پرشور و روحانى، به‌عنوان قرائت آن تشكیل مى‌دهند، دعاى شریف ندبه است.
