مقصود ما از جامعه بی‌امتیاز توحیدی، جامعه‌ای است كه افراد در برابر حقّ و قانون مساوی و برابر باشند، و قانون نسبت به همه، از مرد و زن، كوچك و بزرگ، توانگر و نیازمند، عالم و جاهل، سیاه و سفید، یكسان اجرا شود، و تفاوت‌های طبقاتی موجب نشود كه قانون در حقّ بعضی اجرا شود، و در حقّ بعضی دیگر اجرا نشود. و یا هریك از این تفاوت‌ها كه به صلاحیت افراد ارتباط ندارد، موجب شود كه برای بعضی به علّت این تفاوت‌ها امتیازی قایل شوند و مثلاً آنها را در كارها بیشتر مداخله بدهند یا بیشتر احترام كنند.

بدیهی است این حرف‌ها در اسلام نیست، و حتی در احادیث است كه:

تعلیقه دوم:

یكی از الفاظی كه اخیراً بر سر زبان‌ها افتاده، و برخی از آن برای مقاصد التقاطی و سوسیالیسم مآبانه، و درهم ریختن و تحریف نظامات مالی و اقتصادی اسلام استفاده می‌نمایند، و در زیر پوشش نام مقدّس خدا و دین و اسلام، مكتب‌های بیگانه را در بین مسلمین ترویج و تبلیغ می‌نمایند، "خدا مالكی" است.

تعلیقه اول

شكی نیست كه نصب امام، خلیفه و زمامدار برای رتق و فتق امور و حفظ مصالح عموم، به حكم آیه:

(وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَأَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ )[1]

«آنان را پیشوای مردم ساختیم تا خلق را به امر ما هدایت كنند و هر كار نیكو را به ایشان وحی كردیم».

و آیه:

گفتار چهارم: تجلی توحید در امامت حضرت امام مهدی(عج)

امروز شاه انجمن دلبران یکی است                        دلبر اگر هزار بود، دل بر آن یکی است

دیدگاه عاشقان تماشای این تجلّی، و منتظران حقیقی ظهور، و مشتاقان درك فیض حضور، به قدری وسیع و پردامنه است كه هرچه ببینند و بیندیشند، عشق و شوقشان بیشتر و وسعت و امتداد دیدگاهشان افزون‌تر می‌شود.

گفتار سوم: تجلی توحید در نظام امامت

امامت و رهبری نیز در ابعاد متعدّدی كه دارد، شعاع و شعبه‌ی عقیده‌ی توحید است و به آن استناد دارد، و چنان‌كه از آیه:

(إِنّی جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً)^[1]

«وقتی خداوند ابراهیم را امتحان كرد، فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم».

و نیز آیه:

تجلّی توحید در اسلام، به قدری نیرومند و پر‌تلألؤ است كه اسلام و توحید و موحّد و مسلم، مانند دو لفظ مترادف، مفهوم واحد یافته، و به گفته بیگانگان [خاورشناسان] ـ مثل گوستاولوبون ـ عقیده توحید، تاج افتخاری است كه در بین ادیان بر سر اسلام نهاده شده است.^[1]

تجلّی توحید را در رسالت انبیا، به سه گونه می توان مورد بررسی قرار داد:

اوّل: از جهت پایه بودن ایمان به خدا و عقیده به توحید، برای عقیده به نبوات و رسالت‌های آسمانی؛ كه بدیهی است عقیده به توحید مانند زیربنا، و عقیده به نبوت و هر عقیده حقّ دیگر نسبت به آن، مانند روبناست. چنان كه كل عقاید حقّه و بینش‌هایی كه انسان دارد، و برداشت‌هایش از مكتب‌های مختلف نسبت به اخلاق و اعمال و روش زندگی و شكل نظاماتی كه حاكم می‌شود، زیربناست. بنابراین با نداشتن بینش توحیدی، رسیدن به ایمان به نبوات، طفره و محال است.