پیامبر اكرم(ص) از آغاز دعوت، به مسئله اخوّت دینی عنایت و توجّه تمام داشت و آن را از اركان مهم و پایه‌های استوارِ اجتماعِ زندة مسلمانان می‌دانست و به‌وسیله آن، كینه‌ها و دشمنی‌های دیرینه اقوام و قبایل مختلف را از بین برد.
ازجمله كارهایی كه به منظور جوشش و همبستگی كامل‌تر، و بیدار شدن شعور اسلامی و حكمت‌های دیگر انجام دادند، این بود كه بین هر دو نفر از مهاجرین، عقد اخوّت بست؛ چنان‌كه بین هر دو نفر از مهاجرین و انصار نیز پیمان برادری برقرار كرد.
بین هر دو نفر كه باهم تجانس داشتند و ازلحاظ افكار و آرا به‌هم شبیه بودند، عقد اخوّت برقرار شد و با این كار در حقیقت، خانواده‌ها و قبایل و عشایر، به‌هم مرتبط و متّصل شدند.
این اقدام پیامبر| هم ازجنبة سیاسی و اجتماعی هم ازجهت به‌هم‌پیوستن جامعه نوزاد اسلامی، بسیار باارزش و سودمند بود و زمینه‌ای برای اخوّت عامّ مسلمانان و برادری همگانی و جهانی جامعه بشریّت شد. نخست برادرها از یكدیگر ارث می‌بردند تا وقتی كه احكام ارث و آیه:
«و برخی از خویشاوندان از بعضی دیگر از آنها، در کتاب خدا جلوتر هستند (در بهره‌وری از ارث...) ».
نازل شد؛ و بدین‌جهت، مواریث بر اساس خویشاوندی استوار شد.