جمعه: 10/فرو/1403 (الجمعة: 19/رمضان/1445)

محّبت امام‌‌(علیه‌السلام) به مردم

امام‌‌(علیه‌السلام) شیرین‌بیان، خوش‌معاشرت و باالفت و محبوب بود. پیر و جوان، و عموم مردم او را برای خصایص حمیده‌ای كه داشت، دوست می‌داشتند. همواره به مردم عطا و بخشش می‌كرد؛ چه از او درخواست می‌كردند و چه تقاضایی نمی‌كردند.

پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب، در تعقیب می‌نشست،[1] سپس به دیدار كسانی كه می‌بایست می‌رفت، و به آنان مهر و محبّت می‌نمود.

 

وقتی نماز ظهر را می‌خواند، در مسجد می‌نشست و به مردم علم و ادب می‌آموخت.[2]

 

[1]. ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج‌3، ص180.

[2]. ابوعلم، اهل‌البیت ‌‌(علیهم‌السلام) ، ص269.

موضوع: 
نويسنده: