آنجا كه پای دین و مسائل دینی به میان میآمد، در تأیید حق و ابطال باطل كوتاهی نمیكردند، و به مجامله و ملاحظه اشخاص و رنجیدن آنها اهمیت نمیدادند.
چنانكه در موقعی كه مشهد مقدس مشرّف بودند یكی از وعّاظ معروف در مجلس عمومی، مطلبی را به اشتباه گفته بود، وقتی آقا عكسالعمل نشان داده و در مقام تذكر او برآمده بودند، اصحاب و اشخاصی كه نزدیك بودند
شاید برای اینكه آن واعظ نرنجد یا به هر جهت دیگری، در مقام این برآمده بودند كه پس از منبر به او تذكر میدهیم.
آقا فرموده بودند:
«آن واعظ، این مطلب را بر سر منبر علناً میگوید، و بسا مردم از آن به اشتباه بیفتند، و شما میگویید بعد از منبر به خودش تذكر میدهید! نه، همین حالا باید به او تذكر بدهید كه خودش اشتباهش را تصحیح نماید».
و همین كار هم انجام شد.