به هر صورت، آیت‌الله بروجردی(رحمة‌الله علیه)، مفاهیم و اصطلاحات مأخوذه از دیگران را در معرفة‌‌الله و ربط عالم شهادت به عالم غیب، قاصر از اصطلاحات قرآنی می‌دانست.
در شرط ادب و ترك خودبینی و تنزّه از غرور علمی همان راهنمایی‌های شرعی و شرح و بسط و تغییر و بیان آنها را كافی می‌دانست. چنان‌كه از خواجه طوسی+ به این مضمون نقل شده است كه در رعایت این تأدب می‌فرماید:
اگر اصطلاحات عرفانی و اسماءالحسنای الهی از شرع نرسیده بود و امنای وحی، آن را تلقین نكرده بودند و ازطریق آنان، مجاز در به كار بردن این اسماء نبودیم، با ملاحظه شرط ادب و عرض قصور از معرفت، نمی‌توانستیم به خود اجازه بدهیم كه خدا را حتی با این الفاظ و اسماءالحسنی بخوانیم.
بدیهی است این مرتبه كه از بیان خواجه(رحمة‌الله علیه) استفاده می‌شود، كمال معرفت و اذعان به حقیقت است.
حوزه: از اینكه قبول زحمت فرمودید و ما را در بزرگداشت این مرد بزرگ یاری كردید، متشكریم.
امیدوارم ان‌شاءالله موفق باشید و در ادای حق این بزرگان توفیق پیدا كنید. امید است یاد و ذكر ایشان برای ما، به مصداق: «عِنْدَ ذِكْرِ الصَّالِحِینَ یَنْزِلُ الرَّحْمَةُ»[1] سبب نزول رحمت الهی باشد.
[1]. مجلسی، بحار الانوار، ج90، ص349؛ محدث نوری، مستدرک الوسائل، ج5، ص275. «هنگام یاد صالحان رحمت نازل می‌شود».