امّا به‌طور اعجاز و خرق عادت، محتاج به توضیح نیست كه حصول چنین غلبه مطلق برای آن حضرت، به خواست خداوند، امری است ممكن و معقول و با وعده‌های صریح و بشارت‌های حتمی كه در قرآن مجید و احادیث متواتر داده شده، بدون شبهه حاصل خواهد شد و خداوند به مصداق آیه:

(كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِیرَةً بِإِذْنِ اللّٰهِ)؛^[2]

«چه بسیارند گروه اندكی كه به اذن خداوند، بر گروه بسیاری چیرگی می‌یابند».

آن حضرت، اصحابش و عموم بندگان شایسته خدا را بر تمام ملل غالب و حاكم، و وارث و مالك ارض قرار می‌دهد.

و از لحاظ اسباب، و علل ظاهری هم اگر موضوع را بررسی كنیم، حصول چنین فتح و غلبه و تشكیل آن حكومت الهی ممكن و عملی خواهد بود؛ زیرا آن حضرت در موقعی ظهور می‌كند كه اوضاع و احوال اجتماعی و اخلاقی و سیاسی كاملاً مساعد باشد.

در آن موقع همه ملل از مدنیّت معنوی و اخلاقی محروم، و دشمنی و كینه و ظلم و تجاوز، همه را نسبت به یكدیگر بدبین و از هم جدا ساخته و اتّحاد، وحدت، همفكری و همكاری، به‌كلّی از میان بشر رخت بر بسته و از اینكه كسی بتواند بدون مدد غیبی جامعه را رهبری كند، همه مأیوس می‌گردند و خلاصه، همه با هم در مبارزه و جنگ و ستیز و همه از وضع خود ناراضی، و از مكتب‌های مختلف كه عرضه می‌شود ناامید بوده و منتظر

تغییر رژیم و انقلاب و عوض‌شدن اوضاع، و كناررفتن زمامداران خدانشناس و برداشته‌شدن مرزها و الغای تجزیه‌ها و تقسیم‌ها می‌باشند.

در یك چنین موقعیتی، حضرت صاحب‌الزّمان (ع) و اصحابش، با نیروی ایمان و اخلاق حسنه و با نجات‌بخش‌ترین برنامه‌های عمرانی و اقتصادی و عدالت اجتماعی، برای انقلاب و دعوت به قرآن و اسلام، قدم به میدان می‌گذارند و آن نهضت الهی و دعوت روحانی را شروع می‌كنند و مردم را به‌سوی خدا و احكام خدا و زندگی برابری و برادری، عدل و امنیّت، صفا و وفا، راستی و درستی و نظم صحیح، می‌‌‌خوانند و خود و اصحابش، نمونه همه فضایل بشری می‌باشند و با نیروی ایمان و استقامت و پشتكار و همّتی كه مخصوص مؤمنان ثابت‌قدم است، هدف و مقصد خود را تعقیب می‌نمایند.

معلوم است این جمعیّت با آن برنامه‌ها و وضع كار، در آن دنیای پرآشوب و غرق در طوفان گرفتاری‌ها و فشارها، دل‌ها را به خود متوجّه نموده و فاتح و پیروز و موفّق می‌شوند و هیچ نیرویی نمی‌تواند در برابر آنها مقاومت كند.

و شاهد این حقیقت، همان ظهور رسول اكرم (ص) و پیشرفت سریع دین اسلام و فتوحات محیّرالعقول مسلمین در قرن اول اسلام است، كه یكی از علل ظاهری آن پیروزی‌های پی‌درپی و درهم شكسته‌شدن ارتش‌های انبوه دولت شاهنشاهی ایران و امپراطوری روم، فساد اوضاع اجتماعی و اداری ایران و روم بود كه مردم این كشورهای پهناور را برای قبول یك دعوت صحیح و حكومتی متّكی به مبانی عدالت و مساوات آماده كرده بود.

مردمی كه در برابر دستگاه‌های دیكتاتوری و استبداد بسیار خشن و غیر‌انسانی سلاطین و امرای خود، از بنده هم خوارتر بودند و از حقوق انسانی محروم شده بودند، مردمی كه به هركس و هر مقام نظر می‌كردند، یك نقطه روشن در او نمی‌دیدند؛ نه فرهنگ داشتند نه اقتصاد، نه عدالت، نه امنیّت و نه ... و نه ...

از آن‌همه تعظیم و نیایش و بشرپرستی و استعباد سلاطین، خسته شده بودند و علاوه بر اینها ناراحت‌كننده‌ترین اختلاف طبقاتی نیز در بین آنها حاكم بود كه مملكت متشكّل شده باشد از اكثریت قریب به اتّفاق محروم و استضعاف شده و جمعیّت معدود برخوردار و اختیاردار و مطلق‌العنان و بی‌جهت عزیز...

مسلّم است وقتی به گوش مردم چنین مملكتی صدای روحانی و آزادی بخش:

(تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَبَیْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللهَ  وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَیْئاً وَلَا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ اللّٰهِ^)[3]

برسد و آیه:

(إِنَّ اللّٰهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِیتَاءِ ذِی الْقُرْبَى وَیَنْهىَ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغیِ)؛^[4]

«همانا خدا به عدل و احسان، فرمان می‌دهد و به عطا و بذل به خویشان امر می‌كند و از كارهای زشت و منكر و ظلم، نهی می‌كند».

و اعلان:

(یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَاُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوباً وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ أَتْقَیكُمْ)^[5]

«ای مردم! ما همه شما را نخست از مرد و زنی آفریدیم، آنگاه شعبه‌های بسیار و فرق مختلف گردانیدیم تا یكدیگر را بشناسید، بزرگوارترین شما نزد خدا پرهیزكارترین شماست».

و آیات دیگر را بشنوند، با نهایت استقبال به آن ایمان آورده و راه را برای پیشرفت آن باز می‌كنند.

مردمی كه از ظلم و ستم و خودخواهی سلاطین و ستمكاران آن عهد، به جان آمده بودند، به‌طور قطع یك دعوت خدایی و یك بانگ گوش‌نواز توحیدی را كه بر اساس عدالت و الغای امتیازات و مساوی‌بودن آقا و نوكر، شاه و رعیت، سیاه و سفید، در برابر قانون و عدالت است قبول می‌كند و از این جهت آنهایی كه این دعوت برخلاف منافعشان بود هرچه خواستند از آن جلوگیری كنند یا مانع از گرویدن مردم به آن شوند، نتوانستند، همه‌جا انقلاب می‌شد و مردم در همه‌جا رژیم ظالم و وضع سابق را محكوم می‌كردند و اوضاع تغییر می‌كرد.

اوضاع جهان برای قبول دعوت امام‌زمان، حضرت مهدی (ع) كه همان دعوت به اسلام و قرآن است، مطابق اخبار، به مراتب از اوضاع عالم در زمان بعثت پیغمبر (ع) آماده‌تر خواهد شد و همان‌طور كه كلمه اسلام در

آغاز ظهور اسلام به سرعت پیشرفت كرد و صدای توحید بر همه صداها غالب شد، و اسلامی كه در مقداری از تاریخش منحصر به پیغمبر اكرم (ص) و علی و خدیجه علیهما‌السلام بود، باوجود فقدان وسایل، در جهاد و دفع یورش مشركان، به‌زودی موفّق گردید، و لشكرهای منظّم مسلّحی را كه در دنیای آن روز مجهّزترین سلاح‌ها را در دست داشتند درهم شكست و نابود ساخت.

همین‌طور امام‌زمان (ع) نیز با اصحاب و یاورانش كه از ابتدای كار به تعداد مجاهدین میدان جهاد بدر می‌باشند می‌توانند دنیای منقلب و ناآرام آن روز را آرام و مردم را چنان امیدوار به آینده درخشان و پر از خیر و رحمت و بركت نماید كه در سریع‌ترین فرصت همه به دین اسلام گرویده آمادگی خود را برای قبول یك سازمان الهی اسلامی محكم و پایدار، در تحت سرپرستی امام عصر (ع) نشان دهند.

وَمَا ذَلِكَ عَلَى اللهِ بِعَزِیزٍ