3. نحوه پیروزی امام زمان (عج) بر سلاحهای ویرانگر
در موقع ظهور امامزمان (ع) بهطوریكه از ترقّی كنونی بشر در صنعت و تكنیك، ملاحظه میشود، دنیا مجهّز به سلاحهای بسیار مهیب و خطرناك خواهد بود. آن حضرت در برابر این سلاحهای مخوف، چگونه مانند جدّش با شمشیر قیام خواهد كرد؟ و چگونه با سلاحهای قدیم، مثل شمشیر و غیره با ارتشهای دنیای آن روز جهاد مینماید؟ و آیا میشود تصوّر كرد كه كسی بتواند بهوسیله شمشیر با بمبهای هیدروژنی و امثال آن، جنگ و نبرد كند؟
اوّل: مقصود از خروج با شمشیر، مأموریت به جهاد و توسّل به اسلحه برای اعلای كلمه حقّ است.
بنابراین قیام با شمشیر، كنایه از قیام با اسلحه و پیكار و جهاد و تعیین نوع مأموریت آن حضرت است و اینكه آن حضرت، مأمور به مصالحه با كفّار نیست.
دوّم: از كجا معلوم كه در زمان ظهور آن حضـرت، این اسلحههای مهیب در اختیار بشر، باقی باشد؛ زیرا ممكن است كه در اثر حوادث و آشوبها و
انقلابات شدید و جنگهای خانمانسوز جهانی، كه پیش از ظهور آن حضرت واقع میشود دو ثلث بشر نابود شود و این اسلحههای جهنّمی معدوم گردد و شاید كسی باقی نماند كه بتواند از این اسلحهها استفاده كند، یا آنها را تهیّه نماید و این احتمال هم كاملاً بجا و قابل توجّه است.
تا یك قرن پیش، وقوع چنین جنگهایی بسیار بعید به نظر میرسید، زیرا با آن اسلحههای سابق و با نبودن وسایل ارتباط جمعی بین شهرها و كشورها، اگر جنگی واقع میشد، اوّلاً پیش از آنكه خبرش به كشورهای همسایه و یا دورتر برسد و دامنه جنگ گسترش یابد، آن جنگ به پایان میرسید، و ثانیاً در آن زمانها، تعیین غالب از مغلوب، خاتمهیافتن جنگ، و تسلّط یكی از دو طرف یا از بین رفتن طرفین، متوقّف بر كشتارهای عمومی و استعمال بمب و غیره نبود.
امّا در عصر حاضر بهطوریكه همه پیشبینی مینمایند با وسایل ارتباطی كه همه عالم را بهمنزله یك شهر و یك محلّه نموده؛ و با اسلحهها و تجهیزاتی كه در دست زمامداران بیایمان است و هیچ وسیلهای برای كنترل خشم و شهوت و جاهپرستی آنها نیست، اگر جنگ شروع شود، علاوه بر آنكه غالب از مغلوب تشخیص داده نمیشود و طرفین از بین میروند، اكثر ملل و سكنه كره زمین ممكن است در ظرف چند ساعت فانی و نابود شوند. پس اگر در
احادیث شریفه فرمودهاند: «مهدی (ع) ظاهر نمیشود مگر آنكه ثلث مردم كشته شوند و ثلث آنها بمیرند و ثلث آنان باقی بمانند»[1] و فرمودهاند: «این ظهور واقع نخواهد شد، تا وقتی دو ثلث مردم از بین بروند»[2] نباید تعجّب كرد، بلكه باید آن را نشانه علوم بیپایان حضرت رسول اكرم (ص) و ائمّه طاهرین علیهمالسلام گاهی آنها از آینده و اطّلاعشان بر مغیّبات به اذن و تعلیم خدا دانست و از معجزات و كراماتشان به شمار آورد.
جَعَلَنَا اللهُ مِنْ مُحِبِّیهِمْ وَخُدَّامِ شِیعَتِهِمْ