س. قرآن‌هایی که در حال حاضر در جهان اسلام مورد استفاده قرار می‌گیرد به صورت عمده از دو شیوه نگارشی «رسم‌المصحف» (مانند قرآن‌های به خط عثمان طه) و «رسم‌الإملاء» (مانند عمده قرآن‌های ایرانی) تبعیت می‌کنند. روش نگارش «رسم‌المصحف» در قرآن کریم از حدود یکصد سال پیش در حالی در کشور مصر احیا شد که از بدو اختراع خط نسخ (حدود قرن چهارم هجری) تا آن تاریخ، غالب قرآن‌های مورد استفاده در کشورهای عربی نیز با شیوه «رسم‌الإملاء» کتابت شده و حتی غالب نمونه قرآن‌هایی که در سایت «مرکز طبع قرآن ملک فهد عربستان» به نمایش گذاشته شده به شیوه «رسم‌الإملاء» است. باتوجه‌به تفاوت‌هایی که در نگارش کلمات در این دو شیوه وجود دارد و با عنایت به اصرار برخی از کشورهای اسلامی به ویژه عربستان سعودی بر معرفی و ترویج شیوه«رسم‌المصحف» به‌‌‌عنوان میراث مأثور و امر توقیفی که مورد تأیید شخص حضرت رسول (ص) است و به حاشیه راندن شیوه «رسم‌الإملاء» با وجود قدمت هزار ساله، استفاده فراگیر مسلمانان و سهولت قرائت آن، مستدعی است نظر مبارکتان را درباره امور ذیل بیان فرمایید:
1. آیا رسم‌الخط قرآن امری توقیفی است؟ 2. آیا کتابت قرآن به شیوه «رسم‌الإملاء»جایز است؟ 3. آیا استفاده از شیوه «رسم‌المصحف» در نگارش آیات رجحان شرعی بر «رسم‌الإملاء» دارد؟
ج. رسم‌الخط توقیفی نیست بلکه رسم‌الخط برای حفظ کلمات قرآن است که باقی بماند و به آیندگان برسد و رسم‌الاملاء مقدم بر رسم‌المصحف است؛ زیرا رسم‌المصحف در بسیاری از موارد و بسیاری از کسانی که قرآن می‌خوانند سبب اشتباه و غلط خواندن می‌شود درحالی‌که برطبق رسم‌الاملاء به‌سهولت و صحیح خوانده می‌شود، مثلاً برطبق رسم‌المصحف در آیه شریفه 35 سوره مبارکه بقره چنین نوشته شده (یٰئادَمُ) و بر شیوه رسم‌الاملاء «یا آدم» یا در آیات دیگر کلمه طوری نوشته شده که قرائت آن سبب اشتباه می‌شود.