«السَّلَامُ عَلَى فَاطِمَةَ بِنْتِ أَسَدٍ الْهَاشِمِیَّةِ السَّلَامُ عَلَیْكِ أَیَّتُهَا الصِّدِّیقَةُ الْمَرْضِیَّةُ السَّلَامُ عَلَیْكِ أَیَّتُهَا التَّقِیَّةُ النَّقِیَّةُ السَّلَامُ عَلَیْكِ أَیَّتُهَا الْكَرِیمَةُ الرَّضِیَّةُ السَّلَامُ عَلَیْكِ یَا كَافِلَةَ مُحَمَّدٍ خَاتَمَ النَّبِیِّینَ السَّلَامُ عَلَیْكِ یَا وَالِدَةَ سَیِّدِ الْوَصِیِّینَ السَّلَامُ عَلَیْكِ یَا مَنْ ظَهَرَتْ شَفَقَتُهَا عَلَى رَسُولِ اللهِ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ السَّلَامُ عَلَیْكِ یَا مَنْ تَرْبِیَتُهَا لِوَلِى اللهِ الْأَمِینِ السَّلَامُ عَلَیْكِ وَ عَلَى رُوحِكِ وَ بَدَنِكِ الطَّاهِرِ السَّلَامُ عَلَیْكِ وَ عَلَى وَلَدِكِ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكَاتُهُ أَشْهَدُ أَنَّكِ أَحْسَنْتِ الْكَفَالَةَ وَ أَدَّیْتِ الْأَمَانَةَ وَ اجْتَهَدْتِ فِى مَرْضَاةِ اللهِ وَ بَالَغْتِ فِى حِفْظِ رَسُولِ اللهِ عَارِفَةً بِحَقِّهِ مُؤْمِنَةً بِصِدْقِهِ مُعْتَرِفَةً بِنُبُوَّتِهِ مُسْتَبْصِرَةً بِنِعْمَتِهِ كَافِلَةً بِتَرْبِیَتِهِ مُشْفِقَةً عَلَى نَفْسِهِ وَاقِفَةً عَلَى خِدْمَتِهِ مُخْتَارَةً رِضَاهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّكِ مَضَیْتِ عَلَى الْإِیمَانِ وَ التَّمَسُّكِ بِأَشْرَفِ الْأَدْیَانِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً طَاهِرَةً زَكِیَّةً تَقِیَّةً نَقِیَّةً فَرَضِى اللهُ عَنْكِ وَ أَرْضَاكِ وَ جَعَلَ الْجَنَّةَ مَنْزِلَكِ وَ مَأْوَاكِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد»
یعقوبی در تاریخش میگوید: فاطمه بنت اسد همسر معظّمه ابوطالب، از پیامبر (صلی الله علیه و آله) پرستاری میكرد و وقتی از دنیا رفت، آن حضرت فرمود: «امروز مادرم وفات كرد» و او را به پیراهن خود كفن فرمود. وقتی قبر او را حفر كردند و به لَحَد رسیدند، پیامبر با دستان مبارك خویش آن را حفر كرد و خاك آن را بیرون آورد و در آن خوابید و سپس با این دعا، خدا را خواند:
«الله الَّذی یُحیی ویُمیت وهُوَ حیُّ لا یَموت اغْفِرْ لِاُمَّى فاطِمَةَ بِنْتَ أَسَدٍ وَلَقِّنْها حُجَّتَها، وَوَسِّعْ عَلَیْها مُدْخَلَها، بِحَقِّ نَبیِّكَ مُحَمَّدٍ وَالْأَنْبیاءِ الَّذینَ مِنْ قَبْلی فَإِنَّكَ أَرْحَمُ الرّاحِمینَ»؛
«خداوند کسی است که زنده میگرداند و میمیراند و او کسی است که زنده است و نمیمیرد. خدایا به حق پیامبرت محمد و انبیای پیش از من، مادرم فاطمه بنت اسد را (زنی که چون مادر به من محبت و رسیدگی کرد) ببخش و حجت و اعتقادات صحیح را به او تلقین نما و محلّ سکونت برزخی او را گشایش بخش؛ که تو مهربانترین مهربانانی».
از آن حضرت، درمورد علّت آن همه لطف كه تا آن زمان در حقّ كسی اعمال نكرده بودند، پرسش شد؛ فرمود:
«پیراهنم را به او پوشانیدم تا از جامههای بهشتی به او بپوشند؛ و در قبرش خوابیدم تا فشار قبر او سبك گردد؛ زیرا او بعد از ابوطالب، از نیكوكارترین خلق خدا با من بود».
برطبق روایت یعقوبی به آن حضرت گفته شد: یا رسول الله! اندوه شما بر فاطمه شدّت یافت. آن حضرت فرمود:
«إِنّها کانَتْ اُمّی إِن کانَتْ لَتُجیعُ صِبْیانَها وَ تُشْبِعُنی، وتَشْعِثُهُمْ وَتُدْهِنُنی، وَكانَتْ اُمّی»
«به درستی که او مادر من بود. بچههایش را گرسنه میگذاشت، مرا سیر میکرد، آنان را ژولیده مو میداشت و مرا معطّر مینمود؛ آری او مادر من بود».
منبع: کتاب «رمضان در تاریخ» تألیف آیة الله العظمی صافی گلپایگانی دامتبرکاته