احادیث معتبر بر این مطلب دلالت دارند كه پیغمبر(ص)، علی(علیهالسلام) و فرزندانش را به دانشهایی مخصوص گردانید. كتابی به خطّ علی(علیهالسلام) و املای پیغمبر(ص) همواره در این خاندان مورد استناد و
مراجعه بوده است؛ درحقیقت، تبلیغات و تعلیمات امامان(علیهمالسلام) و سیره و روش آنها مكمّل و متمّم هدف پیغمبر(ص) در تربیت جامعه و هدایت بشر میباشد.
بر اساس حدیثِ متواتر و مشهور ثقلین،[1] پیغمبر(ص) جمیع امّت را به این بزرگواران ارجاع داده است. با وجود این حدیث شریف، صلاحیت علمی اهلبیت پیغمبر(علیهمالسلام)، ظاهر و آشكار میگردد.
علاوه بر اینها روایات بسیار دیگری از طرق اهلسنّت دلالت دارند بر آنكه در بین تربیتشدگان مكتب نبوّت، علی(علیهالسلام) بیشتر از همه صحابه، از تابش انوار نبوّت استفاده كرد؛ او بعد از پیامبر(ص) مرجع عموم در مسائل مشكل علمی میباشد و علوم شرعیه همه به آن سرور منتهی میشود.
بعد از علی(علیهالسلام)، منصب الهی امامت و رهبری علمی و دینی با فرزندانش حضرت امامحسن مجتبی و حضرت امامحسین، سیّدالشهدا(علیهماالسلام) بود. آنها ملجأ و پناه مردم در مسائل اسلامی، علوم تفسیر و احكام شرعی بودند؛ سخنشان قاطع و مقبول، و روششان سرمشق و میزان بود.
[1]. کوفی، مناقب الامام امیرالمؤمنین(علیهالسلام)، ج2، ص98، 105، 112، 114؛ طبرانی، المعجمالکبیر، ج5، ص167؛ طبرسی، الاحتجاج، ج1، ص216 ـ 217؛ ابنحجر هیتمی، الصواعق المحرقه، ص149 – 150.