امامحسین(علیهالسلام) با فرزندان، بانوان، خویشان و اهلبیت خود در نهایت ادب، محبّت، رحمت، مهربانی، انس و مودّت برخورد میكرد.
ابنقتیبه روایت میكند كه مردی خدمت امامحسن(علیهالسلام)آمد، و از آن حضرت(علیهالسلام) درخواست چیزی كرد.
حضرت فرمود: «سؤال، شایسته نیست مگر برای وام سنگین یا فقرِ خواركننده و یا دیه و تاوانی كه ادانكردن آن سبب رسوایی شود».
عرض كرد: نیامدم به خدمت شما مگر برای یكی از آنها.
حضرت، فرمان داد تا صد دینار به او دادند.
سپس آن مرد خدمت امامحسین(علیهالسلام) رفت و از آن حضرت(علیهالسلام) نیز سؤال كرد، امامحسین(علیهالسلام) هم همان سخن برادرش را به او فرمود و همان پاسخ را شنید؛ سپس پرسید: «برادرم به تو چقدر داد؟».
عرض كرد: صد دینار.
امامحسین(علیهالسلام) نودونه دینار به او عطا كرد؛ زیرا نخواست با برادرش برابری كرده باشد.[1]
[1]. علایلی، سموالمعنی، ص152.