همه باید به این آینده، امیدوار باشند؛ در انتظار آن دوره و آن عصر و آن ظهور كامل حقّ و عدل باشند؛ برای آن عمل كنند و حیات خود و همة انسانها را برای آن معانی بزرگ و هدفهای ارزشمند بدانند.
این ایمان كه ﴿اَلَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ﴾[1] بدان تفسیر شده، بسیار عالی، قوّتبخش، تحرّكآفرین و كوششزا و تلاشافزاست.
مثل این آیه:
در آیات قرآن، كه همه نور و شفا است و نورانیت خاصّ خود را دارد، هشدار میدهد كه در هیچ شرایطی و در هیچ موقعیتی و هرچه اهل باطل و ظلم و زور، غلبه كنند عقبنشینی و رهاكردن سنگر اخلاص و سعی و عمل، جایز نیست؛ ضعف و سستی و ناامیدی در قاموس انتظار و امید، وجود ندارد.
باید همیشه مثل این روایت:
ـ كه با كمال تأكید، بشر را امیدوار میكند و آن آینده را محقّق الوقوع اعلام مینماید ـ در برابر چشم انسانهای فعّال، مبارز، جهادگر و پیشرو باشد.
[1]. بقره، 3. «همان كسانی كه به غیب، ایمان دارند».
[2]. انبیاء، 105. «و بهراستی در زبور، پس از ذکر (تورات) نوشتهایم كه زمین را بندگان شایستة من به ارث میبرند».
[3]. ماحوزی، الاربعین، ص208؛ ابنصباغ مالکی، الفصولالمهمه، ج2، ص1109 – 1110 (با اندک تفاوتی در عبارت). «اگر از دنیا حتّی یك روز هم باقی مانده باشد، خداوند آن روز را آنچنان طولانی میكند تا مردی از امّت من و اهلبیتم برخیزد، كه نامش، همنام من است و بهوسیله او زمین، پس از آنكه از ظلم و جور پر شده، از عدل و داد پر خواهد شد».