در بین سخنان پرمعنا و جذّاب، نوشتهها، رسالهها و كتابهایی كه برای هدایت بشر و قوّت روح و مقاومت در برابر سختیها و برای ثبات، استقامت و پایداری او نوشته شده، سخنانی كه پیرامون این آیندة
نورانی و آن شخصیّت بیمانند خدایی باشد و دلها را بهسوی او متوجّه نماید، جلوه و جذّابیت و دلربایی خاصّ خود را دارد و همه چون خود را ناامید و درهای فرج و امید را بسته میبینند و نقطة اتّكایی در پیرامون خود نمییابند، میخواهند از او بشنوند و از آن روزگار رهایی و خلاص، یاد كنند؛ این كتابها را میخوانند، ورق میزنند، گریه میكنند، ناله سر میدهند و الغوث و الامان میگویند.
به مكانها و مقاماتی كه به آن عزیز خدا انتساب دارد، علاقة ویژه نشان میدهند.
در بین اشعار، اشعاری كه این شور و شوق و امید آنها را زیاد كند، دلپذیرتر است و معنا و درسی كه از مثل این اشعار میگیرند، به نشاط و امید آنها میافزاید.