زیبایی و جمالِ قرآن مجید، از سراسر این كتاب آسمانی، از ظاهر و باطن، از لفظ و معنا، از آیات و سور، از بشارتها و انذارها، بیان حقایق، ارائة عالیترین مراتب و درجات توحید، مسائل اعتقادی نبوت، معاد و امامت، تعالیم اخلاقی تربیتی و سیاسی و مبارزه با كجفهمیها، كجرویها و عادات ناستوده و زشت در همة رشتههای فردی، اجتماعی، مادّی و معنوی ظاهر و آشكار است.
همهوهمه، جمال و زیبایی، نور، شفا و هدایت است و طی چهاردهقرن گذشتة زمان، همواره در لمعان بوده و جاودان، در اعصار آینده، مركز استكشاف حقایق خواهد بود و جمالش همان جمالی است كه آن را در دعا از خداوند متعال طلب میكنیم: «اللّهُمَّ إنّی أسأَلُكَ مِن جَمالِكَ بِأَجمَلِه»[1].
آنچه را در این مختصر میخواهم به عرض برسانم این است كه جمال قرآن یك جمال عام است كه از اول تا پایان قرآن كریم از آن ظاهر است و اهل لسان، هركدام، آن را بهحسب ذوق و قریحة خود درك مینمایند و هرچه آن را میخوانند و میشنوند از التذاذشان فرو نمیكاهد.
[1]. طوسی، مصباحالمتهجد، ص760؛ ابنطاووس، اقبالالاعمال، ج1، ص96، 175؛ ج2، ص357، کفعمی، المصباح، ص692. «خدایا از تو درخواست میکنم به نیکوترین مراتب جمالت».