اگر شنیدهاید كه فرمودهاند اصحاب سیّدالشهدا(علیهالسلام) درد شمشیر را احساس نمیكردند، باور كنید و تعجب نكنید! آنچه آنها میدیدند و به شوق آنچه آنها میرزمیدند و نیل به مقامات و درجاتی كه آنها به آن ایمان داشتند، شخص را از احساس رنج و
درد تیر و شمشیر باز میدارد.
انسانی كه گرم توجّه به حقّتعالی است و در عوالم وصال با او سیر میكند اگر غیر او و خودش را فراموش كرده و خلع بدن شده باشد عجیب نیست چنانكه معروف است كه پیكان تیر را از بدن امیرالمؤمنین(علیهالسلام) در حال نماز میكشیدند و آن حضرت دردی احساس نمیفرمود:
در نماز آنچنان ز جا رفتی |
|
كه دعاوار بر سما رفتی |
وقتی كه بانوان مصری با دیدن جمال یوسف چنان از خود بیخود شدند كه برحسب آیة كریمة:
دستهای خود را به جای ترنج بریدند و به آن التفات نداشتند، پس اگر اصحاب سیّدالشهدا(علیهالسلام) با آن درجة بلند معرفت و بااینكه غرق تماشای جمال الهی بودند و برحسب اخبار، حضرت منازل آنها
را به آنان نشان داد، ضرب شمشیر و تیر و نیزه را بر جان خود خریدند و آنچنان گرم شور و شوق و فوز به لقاءالله و ثواب حقتعالی شدند، جای تعجّب نیست.
[1]. یوسف، 31. «هنگامی كه چشمشان به او افتاد، او را بسیار بزرگ شمردند و دستهای خود را بریدند و گفتند: منزّه است خدا؛ این بشر نیست این یك فرشتة بزرگوار است!».