بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله الّذی جعل الأئمّة قوّامه على خلقه، و حفظةً لدینه، و ولاةً لأمره و الصلاة و السلام على سیّد رسله أبى القاسم محمّد و آله الطاهرین، سیّما إمام العصر، و ناموس الدهر، كاشف الضرّ و المحن، مولانا الحجة‌ بن الحسن، علیه و على آبائه المعصومین من الصلوات أنماها، و من التحیّات أزكاها. اللّهمّ اجعلنا من الفائزین بولایته، و أكرمنا بظهوره، و شرّفنا بلقائه، و املأ به الأرض قسطاً و عدلاً برحمتك یا أرحم الراحمین.

قال الله تعالی:

(وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِكَلِمات فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إنِّی جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً قالَ وَمِن ذُرِّیَّتِی قالَ لاَ یَنالُ عَهْدِى الظّالِمِینَ)^[1]

( به خاطر آوردید ) هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگون آزمود؛ و او به خوبی از عهده‌ این آزمایش‌ها برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم. ابراهیم عرض‌کرد از دودمان من (نیز امامی قرار بده) خداوند فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد.