فرمایش سید بن طاووس
سیّد اجلّ، اورع، ازهد، صاحب كرامات، سیّد رضى‌الدین ابوالقاسم على بن موسى بن جعفر بن طاووس حسنى حسینى (م. 664 ق.) در كتاب مستطاب اقبال‌الاعمال، پس از ذكر دعاهاى وداع ماه رمضان، بیاناتى فرموده كه ترجمه‌اش بدین مضمون است:
«از وظایف شیعه امامیه؛ بلكه از وظایف امّت محمّدى این است كه در این اوقات و این فرصت‌ها متأسف و اندوهناک باشند براى محروم‌بودن از بركات فیض حضور، و سعادت ظهور حضرت مهدى(ع) تا خدا ببیند كه بر قدم صفا و وفا و اخلاص و ارادت به آن رهبران
بزرگ ثابت و استوارند، و باید مضمون این شعر را از روى تأسف بگویند:
أُرَدِّدُ طَرْفَیْ فِی الدِّیَارِ فَلَا أَرَى وُجُوهَ أَحِبَّائِی الَّذِینَ أُرِیدُ[1]
زیرا مصیبت هجران و حرمان از لقاى امام(ع)، از مصیبت گذشتن ماه رمضان بزرگ‌تر است.
اگر به فراق پدر مهربان یا برادر پشتیبان، یا فرزند عزیز گرفتار شوند، وحشت‌زده و ناراحت و غمناك مى‌شوند، درحالى‌كه بهره و انتفاع از پدر و برادر و فرزند، در برابر بركات و انتفاعات مهم ما از حضرت مهدى(ع) كه خلیفه خاتم‌الانبیاء(ص) و امام حضرت عیسى(ع) در نماز و ولىّ امور و برطرف‌كننده انواع گرفتارى‌ها و بلیّات و مصلح تمام كارها است، ارزشى ندارد».[2]