این حقیر و برادر عالم و بزرگوارم، مرحوم آیتالله آقای حاج آقا علی صافی رحمهالله از آغاز استقرار ایشان در قم و زعامت حوزه علمیه تا پایان عمر شریف ایشان، در خلوت و جلوت، در مجلس درس، در مجالس استفتاء و اغلب مجالس ایشان - که همه پربار و پرفایده بود- حضور داشته و استفاده میكردیم.
ایشان، از همان روزهای اول ورود آن مرد بزرگ به قم، و حقیر هم چند ماه بعد، پس از بازگشت از نجف اشرف بهحكم «چشم مسافر چو بر جمال تو افتد»، عزم رحیل مراجعتم به نجف اشرف، بدل به اقامت در قم شد.
حاصل اینكه این افتخار حاصل شد تا در جلسات و نشستهایی كه آقا داشتند حضور داشته، و مورد عنایت خاص و توجه ایشان قرار بگیرم، و مراحمشان همواره مبذول و تشویق و تأییدات علمی آن بزرگوار نیز همیشه شامل حال من بود. ایشان علاقهمند بودند كه مجالس ایشان بهخصوص جلسات درس و استفتاء از ما فوت نشود.
در این رشته اگرچه سخن گفتن بیش از این، ذكر محامد، مكارم اخلاق و مقامات بلند علم و عمل آن مرد خدا است بسا متضمن تزكیه نفس میشود، اما كلام را كوتاه میكنم.