یكی از صفات عالی و ممتاز آن فقید عظیم، احترامی بود كه از علما و بزرگان اسلام، مخصوصاً در درس رعایت می‌كردند.
برخی اگر اشكالی در مسأله‌ای به بعضی دیگر داشته باشند گاه چنان ارائه می‌شود كه اشكال‌كننده موقعیت برتر علمی خود را نشان می‌دهد، و گاه با اظهار تعجب از كسی كه به او اشكال می‌شود اشكال را طرح می‌نماید، و خلاصه اگرچه اشكال‌كننده هم به این قصد نباشد، طرح اشكال را چنان می‌نماید كه خودنگری و خودنمایی جلوه می‌كند، اما آن مرد بی‌ادعا و فروتن - كه همگان را بزرگ و خود را حقیر می‌شمرد- با عذرخواهی‌هایی كه می‌كرد، شخصی را كه به او اشكال علمی می‌نمود در اشتباه معذور می‌شمرد، مثلاً اگر نسبت به شیخ طوسی حرفی داشت می‌فرمود: