سه شنبه: 1402/12/29

109. پیروان علی(ع)

عَنْ ابنِ عَبَّاس: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«إِنَّكَ سَتَقْدِمُ عَلَی اللهِ وَشِیعَتُكَ رَاضِینَ مَرْضِیّیِنَ».[1]

از ابن‌عباس نقل است كه گفت: نبی مكرم(ص) به علی(ع) فرمود:

«تو در پیشگاه خدا حاضر خواهی شد و شیعیانت خرسند (از پیشوایی‌ات) و مورد رضایت حق‌تعالی خواهند بود».

 

[1]. عینی، مناقب سیدنا علی، ص25؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب، ص187؛ متقی هندی، كنزالعمال، ‌ج13، ص156؛ هیثمی، مجمع‌الزوائد، ج9، ص131؛ طبرانی، المعجم‌الاوسط، ج4، ص187؛ قندوزی، ینابیع‌الموده، ج2، ص445.

فارسی
شنبه / 4 شهريور / 1396

108. امیر نیكوكاران

عَنْ حُذَیْفَة: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«عَلِیٌّ أَمِیرُ الْبَرَرَةِ، وَقَاتِلُ الفَجَرَةِ، مَنْصُورُ مَنْ نَصَـرَهُ، مَـخْذُولُ مَنْ خَذَلَهُ، أَلَا وَإِنَّ الْـحَقَّ مَعَهُ وَیَتْبَعُهُ، أَلَا فَمِیلُوا مَعَهُ».[1]

از حذیفه نقل است كه رسول اكرم(ص) فرمود:

«علی، فرمانروای نیكان، و كُشندة بدان و پست‌فطرتان است؛ كسی كه یاریش كند، پیروز و كسی كه به او پشت كند و خوارش نماید مخذول و خوار خواهد شد به‌هوش باشید كه حقّ با اوست

 

فارسی

107. امام اولیای خدا

عَنْ أَنَس: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«إِنَّ ربَّ الْعَالَمِینَ عَهِدَ إِلَیَّ عَهْداً فِی عَلِیِّ بْنِ أَبِی ‌طَالِبٍ فَقَالَ: إِنَّهُ رَایَةُ الْـهُدَی، وَمَنَارُ الْإِیمَانِ وَإِمَامُ أَوْلیَائِی، وَنُورُ جَمِیعِ مَنْ أَطَاعَنِی.
یَا أَبَا بَرْزَةِ، عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ أَمیِنِی غَداً فِی الْقِیَامَةِ وَصَاحِبُ رَایَتِی فِی الْقِیَامَةِ عَلَی مَفَاتِیحِ خَزَائِنِ رَحَمَةِ رَبِّی».[1]

از انس نقل است كه رسول خدا(ص) فرمود:

فارسی

106. جوانمردی جز علی(ع) نیست

عَنْ جَابِر: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص) یَوْمَ بَدْرٍ:

«هَذَا رِضْوَانُ مَلَكٌ مِنْ مَلَائِكَةِ اللهِ یُنَادِی: لَا سَیْفَ إِلَّا ذُو الْفَقَارِ، وَلَا فَتَی إِلَّا عَلِیٌّ».[1]

از جابر بن عبدالله نقل است كه رسول خدا(ص) در جنگ بدر[2] فرمود:

«این رضوان، یكی از فرشتگان خداست كه از آسمان ندا می‌دهد: هیچ شمشیر (برّنده‌ای) جز ذوالفقار، و جوانمردی جز علی نیست».

 

[1]. خوارزمی، المناقب، ص167؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص71؛

فارسی

105. همانند انبیا(ص)

عَن الْحَارِثِ الْأَعْوَر: أَنَّ النَّبِیَّ ـ صلّی ‌الله ‌علیه ‌وآله ـ قَالَ:

«مَنْ أَرَادَ أَنْ یَنْظُرَ إِلَی آدَمَ فِی عِلْمِهِ، وَنُوحٍ فِی فَهْمِهِ، وَإبْرَاهیمَ فِی حِلْمِهِ، وَیَحْیَی فِی زُهْدِهِ، وَمُوسی فِی بَطْشِهِ، فَلْیَنْظُرْ إِلَی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ».[1]

از حارث اعور نقل است كه رسول خدا(ص) فرمود:

«هركس دوست می‌دارد كه مشاهده كند علم آدم ابوالبشر(ع) را، و فهم نوح(ع) را و حلم ابراهیم(ع) را و زهد یحیی(ع) را و دلاوری موسی(ع) را، پس به سوی علی بن ابی‌طالب بنگرد».

 

فارسی

104. مهرورزی به علی(ع)

عَنْ سَلْمَانَ قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«مَنْ أَحَبَّ‌ عَلِیّاً فَقَدْ أَحَبَّنِی وَمَنْ أَبْغَضَ عَلِیّاً فَقَدْ أَبْغَضَنِی».[1]

از سلمان فارسی نقل است كه گفت: رسول خدا(ص) فرمود:

«كسی كه به علی مهر بورزد و محبت كند چنان است كه به من محبّت ورزیده، و كسی كه به او كینه‌توزی نماید درحقیقت با من دشمنی كرده است».

 

فارسی

103. خدا با علی(ع) راز گفت

عَنْ جُنْدَبِ بْنِ نَاجِیَة (أَوْ نَاجِیةِ بْنِ جُنْدَب): لَـمَّا كَانَ یَوْمُ غَزْوَةِ الطَّائِفِ قَامَ النَّبِیُّ ـ صلّی‌ الله ‌علیه ‌وآله ـ مَعَ عَلِیٍّ ـ علیه ‌السلام ـ مَلِیّاً ثُمَّ مَرَّ فَقَالَ لَهُ أَبُو بَكْرٍ: یَا رَسُولَ اللهِ، لَقَدْ طَالَتْ مُنَاجَاتُكُ عَلِیّاً مُنْذُ الْیَوْم، فَقَالَ ـ صلّی‌ الله ‌علیه ‌وآله ـ
«مَا أَنَا انْتَجَیْتُهُ وَلَكِنَّ اللهَ انْتَجَاهُ».[1]

از جندب بن ناجیه (یا ناجیة بن جندب) نقل است كه: در روز جنگ طائف رسول خدا(ص) مدّتی با علی(ع) به راز سخن گفت

فارسی

102. سرانجام ما و شیعیان

قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«إِذَا كَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ أَخَذْتُ بِحُجْزَةِ اللهِ وَأَخَذْتَ أَنْتَ بِحُجْزَتِی وَأَخَذَ وُلْدُ كَ بِحُجْزَتِكَ، وَأَخَذَتْ شِیعَةُ وُلْدِكَ بِحُجْزَتِهِمْ فَتَرَی أَیْنَ یُؤْمَرُ بِنَا».[1]

رسول خدا(ص) فرمود:

«چون رستاخیز برپا شد به خدا متوسل خواهم شد و تو به من متوسل می‌شوی و فرزندانت به تو متوسل می‌شوند و پیروان ذریه‌ات به آنها متوسل می‌شوند و خواهی دید كه ما را به كجا هدایت خواهند كرد».

 

فارسی

101. علی(ع) بهترین امّت

قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«أَنْتَ خَیْرُ اُمَّتِی فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ».[1]

رسول خدا(ص) به علی(ع) فرمود:

«تو بهترین امتم در هر دو سرا می‌باشی».

 

 

[1]. عینی، مناقب سیدنا علی، ص‌28، به نقل از: ابن‌مردویه ‌اصفهانی، مناقب، ص111.

فارسی

100. قرین قرآن

قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص) فِی مَرَضِ مَوْتِهِ:

«أیُّهَا النَّاسُ! یُوشَكُ أَنْ اُقْبَضَ قَبْضاً سَرِیعاً فَیَنْطَلِقُ بِی، وَقَدْ قَدَّمْتُ إِلَیْكُمْ الْقَوْلَ مَعْذِرَةً إِلَیْكُمْ: أَلَا إِنِّی مُـخْلِفٌ فِیكُمْ كِتَابَ رَبِّی عَزَّ وَجَلَّ وَعِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی ثُمَّ أَخَذَ بِیَدِ عَلِیٍّ فَرَفَعَها فَقَالَ: هَذَا عَلِیٌّ مَعَ الْقُرآنِ وَالقُرْآنُ مَعَ عَلِیٍّ لَا یَفْتَرِقَانِ حَتَّی یَرِدَا عَلَیَّ الْـحَوْضَ فَاسْأَلْـهُمَا مَا خَلَّفْتُ فِیهِمَا».[1]

 

رسول خدا(ص) در مرض موتش فرمود:

فارسی

صفحه‌ها

اشتراک در RSS - حضرت آیة الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله الوارف)