7. ظهور جزئی حضرت امام مهدی(عج) در ایام غیبت کبریٰ

چرا حضرت ولی عصر (ع) برای رفع ظلم و ارشاد مردم، تا حدودی كه ممكن است، ظاهر نمی‌شوند؟ مگر امكان ندارد كه تا وقت ظهور كلّی كه در شرایط خاصّ و آماده‌شدن طبیعت جهان و جهانیان واقع می‌شود، امام (ع) در مناسبات و فرصت‎هایی ظاهر شوند و راهنمایی‎هایی بنمایند؟ و به دوستان و شیعیان و حق‎پرستان مددهایی بدهند، و هر زمان خطری برای ذات شریفشان پیش آمد، یا مصلحتی اقتضا كرد، غایب شوند؟ و به همین نحو، ظهورهای جزیی، یكی بعد از دیگری داشته باشند تا آن ظهور كلّی فرا رسد؟

6. زندگانی شخصی حضرت امام مهدی(عج)

آیا حضرت صاحب‌الأمر (ع) همسر دارند و صاحب عائله و فرزند می‌باشند؟ اگر دارند كجا اقامت دارند و آیا آنها شناخته شده‎اند یا به‌طور ناشناس زندگی می‌كنند و كسی آنها را نمی‎شناسد؟

چنان‌كه كل عالم و تمام آفرینش «كلمة‌ الله الكبرى» و «كتابه ‌التكوینى» و «آیته ‌الجامعة» و «اسمه الأعظم» است و دلالت بر ذات جامع جمیع صفات كمال او دارد، افراد و انواع و اجزا و اعضاى این عالم نیز هریك جداگانه، آیه و نشانه حق‌تعالى و كلمه و اسم و فعل و حرف كتاب تكوینى او هستند:

وَلِلّٰهِ فِی كُلِّ تَحْرِیكِهِ                     وَفِی كُلِّ تسْكِینِه شَاهِدٌ[1]

بررسی و توجیه چهارم

امام؛ الگو، نمونه، اُسوه و علامت است كه هر تندرو باید به‌سوى او بازگردانده شود و الّا گمراه مى‌شود، و هر كندرو باید خود را به او برساند و الّا هلاك مى‌گردد.

چنان‌كه از مضمون احادیث بسیارى كه ازطریق شیعه و اهل‌سنّت وارد است^[1]كمال دیگران به او تضمین و تأمین مى‌شود و حركت و سیر همه در راه مستقیم فقط با حركت و سیر او كنترل و تصحیح و تعدیل مى‌گردد.

بررسی و توجیه سوم

اگر تقدیر خداوند قادر حكیم چنان باشد كه برخی از ملائكه، واسطه نزول بعضى بركات و انجام مأموریت‌هایى شده‌اند، فیوض عامّ و خاص به‌واسطه امام به سایرین برسد و امام مجراى فیض باشد، خواه‌ناخواه وجود و بقاى سایر ممكنات كه به فیض الهى حدوث و بقا دارند، به مجراى فیض او كه به تقدیر او از آن مجرا فیض به آنها مى‌رساند مرتبط خواهند بود، و اگرچه در فرض عدم این مجارى فیض، باز هم فیّاضیت خدا - اگر قصورى در مَفاض نباشد - برقرار است.

بررسی و توجیه دوم

چنان‌كه ثابت و مسلّم است، تمام اجزاى عالم امكان به‌سوى موجود ممكن اشرف در حركت است، و به‌عبارت‌دیگر علت غایى عالم امكان و متحرّكات، وجود مخلوق اشرف است. هر عالم مقدمه عالم بعد و عالم كامل‌تر است. چنان‌كه عالم جنین مقدمه عالم دنیا، و عالم دنیا مقدمه عالم آخرت است، و به‌طوركلى هر مادونى مقدمه مافوق، و هر ناقصى براى كامل و هر كاملى براى اكمل و به‌سوى كمال در مسیر حیات و عالم امكان سیر مى‌كنند، تا در عین به فعلیت رسیدن استعداد خاص خود، در مسیر كمالى خود، كمال موجود كامل‌تر‌ را فراهم ساخته و به او بپیوندند.

عالم انسان كه آن را عالم صغیر مى‌گویند، نمونه كل جهان و مجموع عالم است كه آن را عالم كبیر و اكبر مى‌خوانند، چنان‌كه در شعر منسوب به حضرت امیرالمؤمنین(ع) آمده است:

«وَتَزْعَمُ أَنَّكَ جِرْمٌ صَغِیرٌ               وَفِیكَ انْطَوَى الْعَالَمُ الْأَكْبَرُ»^[1]