بدیهی است كه مشروعیت و حقانیت موقف حسین(علیهالسلام) به خود آن حضرت بود و اگر احدی از این بزرگان از اهلبیت(علیهمالسلام) و از آن صحابه هم، ملازم ركابش نبودند حقانیت حسین(علیهالسلام) و برحق بودن قیامش مسلّم بود، امّا شهادت این بزرگان نیز در كنار آن موج وسیعی كه شهادت سیّدالشهدا(علیهالسلام) در دریای بیكران و پهناور عالم اسلام ایجاد كرد و تا امروز بر وسعت آن افزوده میشود، امواجی بود كه هركدام جلوة خاص و معنا و مفهومی را عرضه میكند و عظمت آن موجی كه هرگز پنهان نمیشود را بیشتر نشان میدهد.
چنانكه اجتماع سران اراذل و اوباش و اعدای اهلبیت(علیهمالسلام) و افرادی كه معلوم بود در شركتشان هیچ هدف صحیح و مقصدی ندارند و در ارتكاب بدترین جنایتها و انجام فجیعترین بیرحمیها شركت جسته و نیز برای خوشرقصی و اظهار ذلّت و خودفروشی به بنیامیّه، آماده شدهاند، موقف عزّت، سربلندی و سرافرازی یاران ابیعبدالله(علیهالسلام) را بیشتر آشكار میساخت.