از بزرگترین شعائر تشیّع و ولای اهلبیت رسالت(علیهمالسلام) اقامة مراسم عزاداری و سوگواری برای حضرت سیّدالشّهدا، ابیعبدالله الحسین_ علیه الصلاة والسّلام وكحّل الله أبصارنا بتراب مقدم زوّار حرمه - میباشد.
این شعائر، شعائرالله، شعائر اسلام، شعائر مجد و عظمت موحّدین و خداپرستان و معالم انسانیت است.
تعظیم این شعائر هرچه باشكوهتر انجام شود، دلها را بیشتر و بیشتر به خلوص نیّت، صبر، استقامت و فداكاری در راه احیای حقّ و اعلای كلمة اسلام نائل میسازد و ظلم، استبداد، شرك و استضعاف را محكوم مینماید.
مكتب جهاد و مدرسة عظمتهای انسانی در این شعائر زنده میشود و فریاد حسین(علیهالسلام): «إِنِّی لَا أَرَی الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَلَا اْلحَیَاةَ مَعَ الظَّالِمِینَ إِلَّا بَرَماً»؛[1]
بدنهای مستكبران را میلرزاند و اركان استكبار آنان را منهدم میسازد.
[1]. ابنشعبه حرانی، تحفالعقول، ص245؛ طبری، ذخائرالعقبی، ص150. «بهراستی من مرگ (شهادت) را جز سعادت و زندگی با ستمگران را جز ننگ نمیبینم».