این شعائر به هر صورت و به هر مظهر و جلوهای اقامه شود، مقدّس است و برگزاركنندگان آن، مورد ستایش و تحسین خواهند بود. با این شعائر میتوان دعوت اسلام را بیشازپیش جهانی كرد و دنیا را مجذوب حقایق این دین حنیف نمود.
بهطور یقین حضرت بقیّةالله – ارواح العالمین له الفداء - در بعضی از این مراسم شركت فرموده و با عزاداران حسین(علیهالسلام) همكاری كردهاند.
بدیهی است این مراسم و شعائر باید تا آنجا كه ممكن است از ریا، شوائب، هرگونه عمل نامشروع و حرام، پاك و منزّه باشد و همة جلوههای آن، جلوههای حمایت از حق، امر به معروف و نهی از منكر و كوبیدن باطل و معصیت باشد.[1]
[1]. نگاشته 17 ذیالقعدة الحرام 1414 هـ . ق، برابر با 8 اردیبهشت 1373ش.