عفو و گذشت بی‌نظیر در تاریخ

همه می‌دانند كه مردم مكّه تا چه‌ حد، پیامبر‌(ص) عزیز خدا و یاران و اصحاب ایشان را آزار داده و از استهزا و تمسخر و تكذیب و جسارت و بی‌ادبی‌های قولی و عملی كوتاهی نكردند. او و یارانش را در «شِعبِ ابی‌طالب» محصور و در فشار اقتصادی و منع آذوقه گذاردند و گروهی از مؤمنان، ناچار به حبشه هجرت كردند.

پس از آن‌همه آزار و اذیّت، برای كشتنِ پیامبر خدا‌(ص) ، هم‌پیمان شدند و حتّی جایی‌که رسول خدا‌(ص)  ترك وطن و حَرَم كرد و به یثرب هجرت فرمود، باز هم از اذیّت او دست برنداشتند و به‌سوی او لشکركشی كردند.

علی‌‌(علیه‌السلام) بر دوش پیامبر‌(ص)

بت‌پرستی و پیكره‌پرستی

پیكره‌پرستی كه در عصر ما رایج‌ شده و در میادین و مواضع دیگر، پیكره اشخاص را قرار داده و در روزهای معیّنی در برابر آن پیكره، تعظیم و نیایش به‌جای می‌آورند، از همان اندیشه پستِ بت‌پرستی برمی‌خیزد؛ یعنی اگر عین بت‌پرستی نباشد، ریشه آن با بت‌پرستی در یك مزبله و مرداب قرار دارد.

آری، بدترین و زشت‌ترین مظهر انحطاط فكریِ بشر، بت‌پرستی و پیكره‌پرستی و نیایش در برابر بت و پیكرة افراد است كه اسلام، به‌شدّت با آن به مبارزه برخاست.

خانه كعبه

﴿إِنَّ أَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَكَّةَ مُبَارَكًا وَهُدًى لِّلْعَالَمِینَ *  فِیهِ آیَاتٌ بَیِّـنَاتٌ مَّقَامُ إِبْرَاهِیمَ﴾؛[1]

«اولین خانه‌ای که برای (بندگی و خداپرستی) مردم ایجاد شد، خانة فرخندة مکه (کعبه) که راهنمای همگان (به خداپرستی، قبله) می‌باشد و در آن نشانه‌های روشنی (از خداپرستی) از قبیل مقام ابراهیم است».

فصل هشتم:

فتح مکه و حوادث آن

درس‌های غزوة بدر

1. تنها قوّتِ دلیل و برهان، وضوح علمی و استیلای سلطان حق در ضمایر و قلوب، بدونِ استیلای آن بر عالم خارج و ظواهر اجتماع، سبب حكومت مطلق حق، و محو باطل نخواهد شد و تنها عقیده به

نمونه‌ای از مساوات اسلامی

در این غزوه، مسلمانان هفتاد شتر داشتند كه هر دو، یا سه، یا چهار نفر از آنها به‌تناوب بر یكی از شترها سوار می‌شدند.

پیغمبر خدا‌(ص) نیز در این قسمت، مانند سایر اصحاب و سربازان مجاهد بود. آن حضرت با امیرالمؤمنین علی‌‌(علیه‌السلام) و ابولُبابه نیز، مانند دیگران یك شتر داشتند كه به ‌نوبت بر آن سوار می‌شدند.

وقتی نوبت پیاده رفتن، به رسول خدا‌(ص) می‌رسید علی‌‌(علیه‌السلام) و اَبولُبابه عرض می‌كردند:

قهرمانان دیگر

از مشهورترین قهرمانان نامی جنگ، حمزه، عموی رسول خدا‌(ص)  و عمّار یاسر و اَبودَجانه انصاری و دیگران هستند.

از كسانی كه در كتاب‌های سیره به شجاعت و رشادت آنها اشاره نشده و نتوانسته‌اند كه دست به شمشیر و اسلحه برند، ابوبكر و عمر و عثمان می‌باشند؛ كه در این فتح بزرگ، سهم و افتخاری حاصل نكردند.

پرچم‌دار و قهرمان نمونه جنگ بدر

پرچم‌دار و علم‌دارِ رسول خدا‌(ص) در جنگ بدر علی‌‌(علیه‌السلام) بود.[1]

ابن سعد در الطبقا‌ت‌الکبرى از قتاده روایت می‌كند كه: صاحب لِواء رسول خدا‌(ص) در روز بدر و در هر جنگ دیگر، علی بن ابی‌طالب‌‌‌(علیه‌السلام)