پیكرهپرستی كه در عصر ما رایج شده و در میادین و مواضع دیگر، پیكره اشخاص را قرار داده و در روزهای معیّنی در برابر آن پیكره، تعظیم و نیایش بهجای میآورند، از همان اندیشه پستِ بتپرستی برمیخیزد؛ یعنی اگر عین بتپرستی نباشد، ریشه آن با بتپرستی در یك مزبله و مرداب قرار دارد.
آری، بدترین و زشتترین مظهر انحطاط فكریِ بشر، بتپرستی و پیكرهپرستی و نیایش در برابر بت و پیكرة افراد است كه اسلام، بهشدّت با آن به مبارزه برخاست.
پرستش انسان و پرستش پیكرة او، نشانة پستی اندیشه و منافی شرافتِ اِنسانیّت است، و با توحید در عبادت ـ كه اسلام به جهان عرضه میدارد ـ سازگار نیست.
در مرور اعصار و به شهادت تاریخ، افرادی مانند فرعون و شدّاد، مردم را به پرستش و تملّقگویی و كرنش در برابر خود، و ساختن پیكرههاشان مجبور میكردند.
همه پیامبران بر ضدِّ این رویّه برخاستند و بشر را هشدار داده و ندای: ﴿ما هذِهِ التَّماثیلُ الَّتِی أَنْتُمْ لَها عاكِفُونَ﴾[1] را سردادند.
انبیا (علیهمالسلام) این اعمال را از مظاهر كبر و نخوت، خودخواهی و خودپسندی بشر و تحقیر دیگران دانسته و محكوم میكردند.
اسلام، پیكرهپرستی و پیكرهسازی را حرام و ممنوع ساخت، و آثار آن هم سرانجام باید به وسیله اسلام از بین برود.
پیامبر عزیز اسلام(ص) ، در آن هنگام كه این فتحِ چشمگیر و ارزنده، نصیب دین خدا شد و با دههزار سوار، و رؤسای قبایل به مكّه آمد، بر سر سفرة نانِ خشك و سركه نشست و در نهایتِ تواضع و فروتنی زندگی كرد و لباس وخوراك و مركب وی آنقدر ساده بود كه هر بینندهای از آن، غرق در شگفتی میشد.