ترس از عذاب الهی

امام حسن‌‌(علیه‌السلام) عابدترین مردم عصر خود، و زاهدترین و فاضل‌ترین ایشان بود.[1]

هنگامی‌كه قصد حج می‌كرد با پای پیاده و چه‌بسا با پای برهنه عزیمت می‌فرمود. وقتی وضو می‌گرفت بدنش به لرزه می‌افتاد، و رنگش زرد می‌شد،[2] و در هیچ‌حال، ذكر خدا را ترك نمی‌كرد. پارسا و بردبار و بافضل بود و از خدا خوف داشت.[3]

روایت شده مردی مناجات و گریه آن حضرت را شنید؛ عرض كرد: آیا از عذاب خدا می‌ترسی درحالی‌كه وسایل نجات در نزد توست؟ پسر پیغمبری، و از شفاعت او برخوردار هستی و رحمت خدا هم [عامّ است و] به هر چیزی احاطه دارد.

امام‌‌‌(علیه‌السلام) فرمود: امّا اینكه من پسر رسول خدا‌‌(ص) هستم، خدا می‌فرماید:

﴿فَإِذا نُفِخَ فِی الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَیْنَهُمْ﴾؛[4]

«آن‌هنگام که در صورِ اِسرافیل دمیده شود، بین آنها قرابتی باقی نماند».

و امّا شفاعت او؛ پس خدا می‌فرماید:

﴿مَنْ ذَاالَّذی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِهِ﴾؛[5]

«چه کسی جز به اجازة خدا شفاعت می‌کند».

و امّا رحمت خدا كه هرچیز را فرا گرفته است؛ پس خدا می‌فرماید:

﴿فَسَأَكْتُبُها لِلَّذینَ یَتَّقُون﴾؛[6]

«پس رحمت خویش را به‌زودی برای پرهیزکاران قرار می‌دهیم».

حضرت سپس فرمود:

«فَکَیْفَ الْأَمانُ یا أخَا الْعَرَبِ».^[7]

«پس چگونه می‌توان خلاصی یافت، ای برادر عرب»