از محمّد بن اسحاق روایت شده است: هیچ شخصی پس از پیغمبر(ص) در شرف، به مقامی كه حسن بن علی(علیهما السلام) نایل شد، نرسیده است. برای ایشان فرشی بر در خانه‌اش گسترده می‌شد. وقتی از خانه بیرون
می‌آمد و بر آن فرش می‌نشست، مردم می‌آمدند و می‌ایستادند، و به‌واسطه عظمت و جلالتی كه آن حضرت داشت، كسی از آنجا نمی‌رفت؛ تا آنجاكه آن حضرت می‌دید كه راه بسته شده؛ برمی‌خاست، و به درون خانه می‌رفت. راوی می‌گوید: دیدم كه امام در راه مكّه از مركبش پیاده شد و همه خلق خدا از مركب‌های خود فرود آمدند، و پیاده رفتند. حتّی دیدم كه «سعد وقّاص» پیاده شد و در كنار آن حضرت پیاده به راه رفتن خود ادامه داد.[1]
[1]. طبرسی، اعلام‌الوری، ج1، ص412 ـ 413؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج3، ص174؛ بحرانی اصفهانی، عوالم‌العلوم، ص135؛ ابوعلم، اهل‌البیت (علیهم‌السلام) ، ص270.