امام حسن(علیه‌السلام) در خانه وحی، پرورش یافت؛ و در مدرسه توحید، و در آغوش لطف و مرحمت جدّش پیغمبر(ص) مورد تربیت قرار گرفت.[1]
ایشان در مكارم اخلاق و خوی پسندیده و روش نیكو، نمونه بود و یكی از علل محبوبیّت فوق‌العاده آن حضرت، همان اخلاق كریمه‌اش بود كه همگان او را به‌خاطر داشتن صفات حمیده می‌ستودند.
ادب، حِلم، فصاحت، صداقت، سخاوت، شجاعت، تقوا، عبادت، زهد، تواضع و سایر خصایصِ ستوده، همه در او جمع، و خُلق و خوی محمّدی در او ظاهر و هویدا بود.
با نقل چند حكایت از اخلاق مرضیّه آن حضرت، این كتاب را زینت می‌دهیم:
[1]. ابوعلم، اهل‌البیت (علیهم‌السلام) ، ص267 ـ 268.