امام حسن(علیه‌السلام) به تمام معنا انسانی واقعی و نمونه كامل خلق نیكوی پیغمبر(ص) بود. غضب، او را به هیجان نمی‌آورد و امور شخصی ناخوشایند، او را تكان نمی‌داد. تحت‌تأثیر خشم، كاری انجام نمی‌داد و عمل آن حضرت همواره تداعی‌گر این آیات شریفه بود كه:
«و فروبرندگان خشم و درگذرندگان از مردم هستند خداوند نیکوکاران را دوست دارد».
«نیکی و بدی مساوی نیستند، تو بدی را به روشی که نیکوتر است برطرف نما».
آن حضرت، هرچه از دشمنانش می‌دید، با صبر و گذشت و عفو، پاسخ می‌داد؛ تا آنجاكه ـ مروان حكم ـ یكی از خبیث‌ترین دشمنان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) حلم و بردباری آن حضرت را به كوه تشبیه كرده بود.[3]
او مانند جدّش، در حلم و گذشت و عفو، نمونه جهانیان بود. تاریخ، از اخلاق او نوادری را حفظ كرده است و بر این دلالت دارد كه او در طلیعه اخلاقیّین و بنیان‌گذاران ادب و اخلاق، در جهان اسلام قرار دارد.[4]