مسئله اینكه تا در خانه پدر هستید باید چگونه باشید، این جزئیات را با توافق با هم و ملاحظه خیر و صلاح یكدیگر، درحالیكه یك واحد هستید، حل نمایید. نه او جمود بر حقی كه دارد داشته باشد و نه شما در موضوعی كه در بین است، اصرار كنید.
البته در نظامات شرعی، برای اینكه اگر در بین زنها و شوهرها، افرادی پیدا شدند كه بهواسطه بعضی جهات و عذرهای صحیح یا بهانههای غلط به این اتحاد و یگانگی نرسیدند، قانون بر آنها حاكم
این مردسالاری تحمیلی، كه در زمان ما مبارزه با آن را مطرح مینمایند، و از آن برای جدا كردن زن از شوهر، و آنها را دو واحد، در مقابل هم قرار دادن استفاده میكنند، اصلا وجود نداشت، اخلاق اسلامی در محیط خانه و بر روابط با هم حاكم بوده است.
قرآن مجید میفرماید: ﴿هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ﴾؛[1] بانوان برای شوهران لباس و شوهران برای ایشان لباس میباشند، و در آیه دیگر پیرامون این رابطه میفرماید:
یكی از آیات بزرگ الهی و شگفتیها و ظرافتهایی كه در عالم آفرینش، بهخصوص انسان، تماشایی و عبرتانگیز و بینشآفرین است، زوجیت و همسر و همدم و انیس و مونس بودن زن و مرد با یكدیگر است، كه واقعاً الآن كه این نوشته را مینویسم، واژهای كه تعبیر از این زوجیت و باهم شدن و باهم بودن و یكی شدن این دو جنس، بنماید، ندارم.
اما ازدواج با شخصی كه شغلش حرام و درآمدش حرام است، اگرچه بهخودیخود ممنوع نیست، آنهم از ازدواجهایی است كه برای زن
مسلمان آینده لذّتبخشی نخواهد داشت؛ زیرا مسلمان باید از خوراك و پوشاك و اموال حرام پرهیز كند، و برای او زندگی با این شوهر دشوار میشود، مگر آنكه شوهر، قبل از ازدواج، شغل حرام را ترك كرده و شغل حلال و مشروعی انتخاب كند.