پیرامون معجزات حضرت صاحبالزمان(علیهالسلام) باید دانست كه وجود ایشان و خصایص و خصوصیاتى كه از ایشان ظاهر شده و ظاهر خواهد شد، یكى از نمونههاى بىنظیر قدرت و توانایى خداوند متعال است.
قدرت خداوند در طىّ دورههاى مختلف حیات ایشان همواره در تجلّى بوده و هست و ثابت مىكند كه فقط نباید به معیارهاى مادّى تكیه كرد؛ زیرا بیشتر افراد چون پدیدهها را با آن مىسنجند و مسبّبات و معلولات را پس از اسباب و علل مادّى مىبینند، از خالق اسباب و جاعل علل غافل مىشوند و شناختشان محدود مىگردد. این اظهار قدرتها است كه وجود نبىّ و ولىّ مظهر آن مىشود و حسابهاى مادّى را باطل مىسازد.
بدیهى است مقصود این نیست كه فقط خدا با این پدیدهها شناخته مىشود؛ زیرا همان پدیدههایى كه علل مادّى دارند، نیز دلایل قدرت خدا و علم و حكمت او مىباشند و همه، آیات حقّ و كلمات حقّاند؛
امّا هركدام از پدیدهها بهگونهاى معرفت ما را كامل مىنمایند كه در این نوشته مجال شرح این مسائل كه با الهیات ارتباط دارد، نیست.
حاصل این است كه: وجود امامزمان(علیهالسلام) آیت عظما و كلمه كبراى الهى است و چنانكه مجموع عالم بدون اینكه مانندی داشته باشد یا بشر سابقه و انسى به غیر آن داشته باشد، آیت و نشانه منحصربهفرد خداست كه در آن میلیاردها و صد هزاران میلیارد و هرچه رقم و عدد و مافوق آن است، آیت خداست، وجود امامزمان(علیهالسلام) نیز آیه و كلمه خداست، اگرچه از بعضى جهات و نواحى منحصربهفرد مىباشد، جاى تعجّب و استبعاد نیست. این قدرت خداست كه ما را به تهلیل و تكبیر و تسبیح و تنزیه او وامىدارد:
«فَسُبْحَانَ الَّذِی جَعَلَ أَوْلِیَاءَهُ الْأَدِلَّةَ الْبَاهِرَةَ عَلَى وُجُودِهِ وَمُظْهِرِینَ لِأَمْرِهِ وَنَهْیِهِ وَعِلْمِهِ وَحِكْمَتِهِ وَاصْطَفَاهُمْ لِغَیْبِهِ وَارْتَضَاهُمْ لِسِرِّهِ وَجَعَلَهُمْ خُلَفَائَهُ فِی خَلْقِهِ».[1]
[1]. این جملات را خود مؤلف با اقتباس از زیارات مرقوم نموده است.