با او دفن شده باشد و ورثه راضی نشوند كه آن چیز در قبر بماند، ولی اگر وصیت كرده باشد كه دعا یا قرآن یا انگشتری را با او دفن كنند، برای بیرون‌آوردن این‌ها نمی‎توانند قبر را بشكافند مگر آن كه زیادتر از ثلث باشد و ورثه امضا نكرده باشند.

سوم ـ آن كه میت بی‎غسل یا بی‎كفن دفن شده باشد، یا بفهمند غسلش باطل بوده، یا به غیر دستور شرع كفن شده، یا در قبر او را رو به قبله نگذاشته‎اند، ولی اگر نبش در این صورت باعث هتك میت و اذیت مردم شود، جایز نیست.

چهارم ـ آن كه برای ثابت‌شدن حقی بخواهند بدن میت را ببینند.

پنجم ـ آن كه میت را در جایی كه بی‎احترامی به او است، مثل قبرستان كفار، یا جایی كه كثافت و خاكروبه می‎ریزند، دفن كرده باشند.

ششم ـ آن كه برای یك مطلب شرعی كه اهمیت آن از شكافتن قبر بیشتر است، قبر را بشكافند، مثلاً بخواهند بچه زنده را از شكم زن حامله‎ای كه دفنش كرده‎اند بیرون آورند.

هفتم ـ آن كه بترسند درنده‎ای بدن میت را پاره كند، یا سیل او را ببرد، یا دشمن بیرون آورد.

هشتم ـ آن كه قسمتی از بدن میت با او دفن نشده باشد، احتیاط لازم آن است كه آن قسمت از بدن را طوری در قبر بگذارند كه بدن میت دیده نشود.

نهم ـ آن كه میت را بخواهند به یكی از مشاهد مشرفه نقل كنند كه جواز در این صورت نیز مشروط به این است كه نبش، باعث هتك میت نشود.