بوسه شیرین پیامبر(ص)

پیغمبر‏‌(ص) حسین‌(علیه‌السلام) را با آن بوسة شیرین و لذیذ می‏بوسید؛ چون جانش گنجینة معانی و حقایق بزرگ بود.

و آن‌گاه كه می‏فرمود:

«اَللَّهُمَّ أَحِبَّهُ فَإِنِّی اُحِبُّهُ»؛

«خدایا! او را دوست بدار، زیرا من او را دوست می‏دارم».

گویی درحالی‌كه به حسین‌(علیه‌السلام) اشاره می‏كرد به مردم می‏فرمود:

«أَنَا هُنَا»؛

«من اینجا هستم».

یعنی؛ مرا پیش حسین‌(علیه‌السلام)  بجویید.

علایلی ادامه می‌دهد: فرق حبّ و عاطفه، این است كه عاطفه كمتر از

حبّ بوده و شرایط محبّت در آن ملاحظه نمی‏شود، امّا حبّ زمانی هویدا می‌گردد كه محبوب برگزیده باشد، و پیغمبر‌(ص) حسین را به حقیقت دوستی و حُبّ، دوست می‏داشت؛ زیرا حسین برگزیدة او بود، و خدا حسین را دوست می‏داشت؛ زیرا كه او شفق آفتاب نبوّت بود.^[1]