روایات موهم عدم عصمت اهلبیت(علیهمالسلام)
س. در نهجالبلاغه آمده است که على به پروردگارش میگفت: «اللّهُمَّ إغْفِر لی مَا أنْتَ أعْلَم بِهِ مِنّی؛ بارخدایا آنچه در مورد من که تو بدان از من آگاهترى را بیامرز». او دعا مىکند که خداوند گناهانش را ببخشد و این با عصمتى که شیعیان ادّعا مىکنند منافات دارد!
ج. جای كمال شگفتی است كه این مواضع خاضعانه انبیا و اولیا و اعتراف آنها به قصور و حتی تقصیر را دلیل صدور گناه و خطا از آنها میشمارید! در دعاهای اهلبیت(علیهمالسلام) از این اعترافات، طلب مغفرت و اظهار توبه و ندامتها به حدّی عنوان میشود كه شخص اگر عمر دنیا را معصیت كرده باشد، آنگونه در درگاه خدا، خود را مقصّر نمیداند.
این اعترافات، لذتبخشترین حالات روحانی آنها و خودشناسی و خداشناسی آنهاست كه حتّی حركات، سكنات و اشتغال به مباحات و ضروریات حیات را خودنگری و انصراف از خدا میدانستند و همواره در مقام عذرخواهی بودند. شما باید با این فکر کوتاه و خام خود به پیامبر(ص) هم اعتراض کنید.
پیغمبر اعظم(ص) هم میفرماید: «إِنَّهُ لَیُغَانُ عَلَى قَلْبِی وَإِنِّی لَأَسْتَغْفِرُ اللهَ فِی كُلِ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّة»[1] یا «مَا عَبَدْنَاكَ حَقَّ عِبَادَتِكَ وَمَا عَرَفْنَاكَ حَقَ مَعْرِفَتِكَ».[2] شماها از بعضی
اینگونه حضورها و معرفتها محرومید و نمیتوانید صاحبان این مقامات را درك كنید. غایت فهم شما همین است كه به این مواضع بلند انبیا و اولیا كه تمام هویّت آنهاست، اعتراض كنید.
[1]. ابوداوود سجستانی، سنن، ج1، ص339؛ نسائی، السننالکبری، ج2، ص116؛ طبرانی، المعجمالکبیر، ج1، ص302؛ «گاهی دلم از گناه پوشانده میشود و در هر روز هفتاد بار از خدا طلب آمرزش میکنم».
[2]. مجلسی، بحارالانوار، ج68، ص22؛ «خدایا ما تو را آنگونه شایسته توست عبادت نکردیم و آنطوری که باید تو را بشناسیم نشناختیم».