یكی از بزرگترین نتایج قیام سیدالشهدا(علیهالسلام) ، ثمرات قرب و ارتقای درجه آن حضرت در نزد خداوند متعال است.
بهطوریكه از احادیث و اخبار استفاده میشود، فداكاری حسین(علیهالسلام) ، و تحمل آن نوائب و مصائب در راه خدا و نجات دین خدا، نتایج عظیمه و بركات كثیره بخشید كه زبان و قلم ما از توصیف و تشریح آن عاجز است.
بهتر این است كه خوانندگان، خود كتابهای حدیث و مقاتل مانند عوالمالعلوم، بحارالانوار، نفسالمهموم و كتابهای فارسی مثل ناسخالتواریخ را مطالعه كنند و اخباری را كه در فضیلت و تقدیر از فداكاری حسین(علیهالسلام) و اصحاب و دوستان و شیعیان و زوّار و گریهكنندگان در مصیبت آن حضرت و انشاد شعر و گریانیدن و یاد از تشنگی آن شهید مظلوم در هنگام نوشیدن آب، روایت شده بخوانند تا بدانند خداوند متعال حسین(علیهالسلام) را به چه انعامات عالیه و اكرامات عظیمه مخصوص گردانیده است.
فقط ما برای تیمّن و تبرّك یكی از آن احادیث را در اینجا نقل میكنیم:
شیخ صدوق(قدسسره) به سند خود از حضرت امامباقر(علیهالسلام) یا حضرت امامصادق(علیهالسلام) روایت كرده كه پیغمبر(ص) در خانه امّسلمه بود، و به او فرمود: كسی بر من وارد نشود، در این اثنا حسین(علیهالسلام) آمد و امّسلمه نتوانست او را منع كند، حسین(علیهالسلام) بر پیغمبر(ص) وارد شد، و امّسلمه نیز به دنبال او شرفیاب شد، دید حسین(علیهالسلام) بر سینه پیغمبر(ص) است، و پیغمبر(ص) گریه میكند، و در دستش چیزی است كه آن را میگرداند، پس فرمود: «ای امّسلمه این جبرئیل است كه به من خبرمیدهد، این (حسین(علیهالسلام) ) مقتول است و این خاك زمینی است كه در آن كشته میشود، آن را نزد خود نگهدار، وقتی كه تبدیل به خون شد، حبیب من كشته شده است». امّسلمه عرض كرد: یا رسولالله از خدا بخواه تا كشته شدن را
از او دفع كند، فرمود: «خواستم، پس خدا وحی كرد كه برای او درجهای است كه به آن درجه احدی از مخلوق نمیرسد، و همانا كه برای او شیعهای است كه شفاعت میكنند، و شفاعتشان پذیرفته میشود، و همانا مهدی(علیهالسلام) از فرزندان اوست، پس خوشا به حال كسی كه از دوستان حسین(علیهالسلام) باشد، و شیعیان او به خدا سوگند روز قیامت رستگارند».[1]
[1]. صدوق، الامالی، ص203؛ ر.ک: مجلسی، بحارالانوار، ج44، ص225؛ بحرانی، اصفهانی، عوالمالعلوم، ص128 ـ 129؛ محدث قمی، نفسالمهموم، ص65 ـ 66، ح24.