از حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) روایت است كه: «شنیدم پیغمبر خدا(ص) میفرمود: زود باشد فتنهها پدید شود! عرض كردم: ای رسول خدا! به چه چیز یا به چه راه از آن فتنهها بیرون توان شد؟».
فرمود: «به كتاب خدا كه خبر آنچه پیش از شما بوده و خبر آنچه بعد از شما و حكم آنچه بین شماست، در آن است؛ جداكننده میان حقّ و باطل است و هَزل و بازی و باطل نیست؛ هواهای مردم آن را منحرف نگرداند و دانایان از آن سیر نشوند و از تكرار قرائت و بسیاری تلاوت كهنه نگردد؛ و عجایب آن تمام نشود، و هركس آن را از روی تجبّر و تكبّر، ترك كند خدا او را بشكند؛ و هركس هدایت را در غیر آن طلب كند، حق تعالی او را گمراه سازد؛ ریسمانِ استوار خداست و صراط مستقیم است. هركس به آن عمل كند، اجر یابد و هركس به آن حكم كند، حكم به عدل كند و هركس به‌سوی آن بخواند، به‌سوی راه مستقیم خوانده است.[1]
در نهج‌البلاغه از حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه‌السلام) است كه فرمود:
«وَاعْلَمُوا أَنَّ هَذَا الْقُرْآنَ هُوَ النَّاصِحُ الَّذِی لَا یَغُشُّ، وَالْهَادِی الَّذِی لَا یُضِلُّ، وَالْمُحَدِّثُ الَّذِی لَا یَكْذِبُ، وَمَا جَالَسَ هَذَا الْقُرْآنَ أَحَدٌ إِلَّا قَامَ عَنْهُ بِزِیَادَةٍ أَوْ نُقْصَانٍ، زِیَادَةٍ فِی هُدًی، أَوْ نُقْصَانٍ مِنْ عَمًی، وَاعْلَمُوا أَنَّهُ لَیْسَ لِأَحَدٍ بَعْدَ
الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَةٍ وَلَا لِأَحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنًی، فَاسْتَشْفُوهُ مِنْ أَدْوَائِكُمْ، وَاسْتَعِینُوا بِهِ عَلَی لَأْوَائِكُمْ، فَإِنَّ فِیهِ شِفَاءً مِنْ أَكْبَرِ الدَّاءِ، وَهُوَ الْكُفْرُ وَالنِّفَاقُ وَالْغَیُّ وَالضَّلَالُ»؛[2]
«بدانید این قرآن آن نصیحتكنندهای است كه خیانت نمیكند و راهنمایی است كه گمراه نمیسازد و محدّثی است كه دروغ نمیگوید. هیچ‌كس با این قرآن همنشین نشد، مگر آنكه از نزد آن، به زیادتی یا نقصان ـ زیادتی در هدایت، و نقصان در كوری و گمراهی ـ برخاست. بدانید كه هیچ‌كس را بعد از قرآن، نیاز و فقری نیست (بعد از نزول قرآن، به هیچ قانون و برنامهای در اصلاح امور معاش و معاد و دنیا و آخرت نیازی نیست) و هیچ‌كس را پیش از قرآن، بی‌نیازی نیست.
پس، برای دردهای خود از آن شفا بجویید و بر سختیها از آن كمك و یاری بخواهید؛ زیرا در آن شفای بزرگترین دردهاست؛ و آن، درد كفر و نفاق و تباهی و گمراهی است».[3]
[1]. دارمی، سنن، ج2، ص435؛ طبرسی، مجمع‌البیان، ج1، ص45.
[2]. نهج‌البلاغه، خطبه 176 (ج2، ص91).
[3]. گواهی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) كه به‌اتّفاق، رئیس فصحا و سید بلغا است، در اعجاز و بلاغت و فصاحت و جامعیّت قرآن استوارترین دلیل است بر آنكه: قرآن كلام خدا و معجزه باقیه خاتم‌الانبیا(ص) است و ستایش و تعظیم شخصیتی مانند آن حضرت در برابر عظمت قرآن، دلیل آن است كه این كتاب در عالی‌ترین مرتبه فصاحت و بلاغت و بیان و معانی و معارف قرار دارد و دست بشر از آوردن مثل آن كوتاه است. نهج‌البلاغه را مطالعه كنید و ببینید علی(علیه‌السلام) كه یكّه‌تاز میدان سخن و معنا و حكمت و بیان است، چگونه در برابر آیات قرآن سر تعظیم فرود میآورد و از آن مدح و ستایش مینماید و چگونه قرآن در زوایا و نهانیهای روح او نفوذ و تجلّی كرده و ممتازترین نمونة مسلمان قرآنی از گریبان او سر برون كرده و به جهانیان جمال زیبای حقیقت و تربیت قرآن را نشان میدهد.