نماز جماعت كه یكی از بزرگترین شعایر اسلام است و همواره باید مظهر شوكت و اتّحاد و نشانه اتّفاق و عظمت مسلمین باشد، در ماه رمضان رونق بیشتری یافته و مساجد از نمازگزاران ـ كه كار و شغل خود را رها كرده و در برابر خدا با هم‌كیشان خود از سیاه و سفید، سر به سجده میگذارند ـ موج میزند.
روح عدالت، مساوات و آزادی اسلامی ظاهر میشود. آقا و نوكر، استاد و شاگرد، فقیر و غنی، همه در كنار هم میایستند و چه‌بسا كه گاهی سرباز در صف جلو و افسر ارشد در پشت‌سر او مشغول نماز و نیایش ذات پروردگار است؛[1] و از آنها كسی به خدا نزدیكتر است كه تقوا و پرهیزكاریش بیشتر باشد و چنین همه با هم «اَللهُ أَكْبَرُ» و «سُبْحَانَ رَبِّیَ الْعَظِیمِ وَبِحَمْدِهِ» و «رَبِّیَ الْأَعْلَی وَبِحَمْدِهِ» و «بِحَوْلِ اللهِ وَقُوَّتِهِ أَقُومُ وَأَقعُدُ» میگویند.
[1]. در بعض كشورهای اسلامی حتّی تركیه، گاه افسران ارتش و هیئت وزیران و سران كشورها در نمازجماعت شركت میكنند و مثل افراد عادی در هر صف و در كنار هر شخصی كه باشد، میایستند و مقام خود را در این هنگام به‌حساب نمیآورند.