در سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، در ماه مبارك رمضان، اُمُّ‌المؤمنین خدیجه (س)، بانوی مؤمنه و فداكار پس از سپری شدن شصت و پنج سال از عمر پربركتش، درگذشت و بنابه قول مفید، این واقعه دردناك، در روز دهم ماه رمضان اتّفاق افتاد[1]، و رسول‌خدا او را به دست خویش، در حجون مكّه مكرّمه دفن كرد، و حزن و اندوه آن حضرت، در مصیبت او به حدّی زیاد شد كه آن سال را «عامُ الْحُزْن» نام نهاد.[2]
خاندان خدیجه (س)، از جانب پدر و مادر و اجداد پدری و مادری از اصیل‌ترین خانواده‌های «جزیرة العرب» و صاحب شرافت و سیادت بودند.
خدا خواست كه این بانوی بی‌همتای حرم نبوّت و مادرِ یازده اخترِ برج امامت و ولایت، در عقل و ادب و حكمت و بصیرت و معرفت، نابغه و ممتاز باشد. او نمونه برجسته كمال و نبوغ و فهم و بینش بود كه همانند آن را در میان مردان و زنان، كمتر می‌توان یافت و عفّت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت و صمیمیّت و مهر و وفا ازجمله صفات برجسته او بود.