بنابه نقل مفید در روز دوازدهم ماه مبارک رمضان، پیامبر اكرم (ص) بین اصحاب، عقد اخوّت قرار داد و بین خود و علی علیهما‌السلام نیز پیوند برادری برقرار كرد.[1]
موضوعی كه در این صحنه مودّت‌ساز و محبّت‌آفرین، جالب و بااهمیّت بود، انتخاب حضرت علی (ع) توسّط پیامبر (ص) به برادری خود بود.
پیامبر (ص) همه را باهم برادر كرد و به گفته بسیاری از مورّخان و محدّثان، افرادی را كه هم‌طراز و هم‌رتبه بودند، برادر قرار داد.
بر‌این‌اساس، برای خود نیز باید برادری انتخاب می‌كرد. به راستی آن كس كه لایق و شایسته این مكرمت باشد، كیست؟ و آن كس كه بتواند، قرین و هم‌طراز پیامبر (ص) باشد (جز در مقام نبوّت) چه شخصیّتی است؟
این انتخاب، یك انتخاب ساده نبود. یقیناً پیامبر (ص) كسی را برای خود انتخاب می‌كرد كه از هر جهت شایسته باشد. برادری كه همفكر و هماهنگ و هم‌زبان با او باشد؛ و نسبت به جان و مال و هرچه دارد فداكار باشد و بتواند حقّ برادری رسول خدا (ص) را ادا كند. آری، به غیر از علی (ع)، كسی لایق چنین مقامی نبود كه پیامبر (ص) در حقّش فرمود: «أنْتَ مِنّی بِمَنْزِلَةِ هارُونَ مِنْ مُوسٰى إلاّ اَنَّهُ لا نَبِیَّ بَعْدِی».[2]