ج. در مواردی كه سر بدون اختیار از محل سجده برمیگردد و دوباره بدون اختیار به محل سجده میرسد، یك سجده محسوب میشود و نماز صحیح است؛ اما اگر میتواند بعد از برگشتن سر از محل سجده از فرود دوباره آن به مُهر جلوگیری كند؛ باید از برگشتن سر به سجده خودداری كند و آن را یك سجده به حساب آورد (حتّی اگر ذكر سجده را نگفته باشد) و بعد از نشستن، دوباره به سجده برود و آن را سجده دوم خود حساب كند.
ج. اگر چیزی كه سجده بر آن صحیح است در دسترس او باشد، باید بر همان سجده كند؛ و گرنه ـ اگر وقت وسعت دارد ـ نماز را بشكند و دوباره با چیزی كه میتوان بر آن سجده كرد، نماز بخواند؛ امّا اگر وقت تنگ است و نماز قضا میشود، باید به لباس خود سجده كند؛ و اگر آن هم ممكن نبود، به پشت دست سجده كند.
ج. نمازها را باید مطابق افق نزدیكترین محلی كه روز و شب طبیعی دارد، بخوانند، و یا مطابق افق مناطق معتدل عمل كنند.
ج. اشكال ندارد.
ج. بودن اشیایی مانند دستمال كوچك، كلید، چاقو و پول نجس به همراه نمازگزار، درصورتی‌كه نجاست آن به بدن و لباس سرایت نكند، اشكال ندارد.
ج. اگر بتوانند باید با استفاده از میز و مانند آن، محل سجده را بالا بیاورند؛ و اگر به این مقدار هم نمیتوانند خم شوند، مُهر را با دست بالا آورده، پیشانی را بر آن بگذارند.
ج. دانشجویانی که بین وطن و محل تحصیل تردّد می‌کنند سه دسته‌اند:
دسته اوّل: کسانی که بین وطن و محل تحصیل به صورت مرتّب در هفته یك روز یا بیشتر یا هر ده روز یک بار برای تحصیل سفر می‌کنند و ده روز در یكجا نمی‌مانند (نه در وطن و نه در محل تحصیل) و این رفتوآمد به مدت سه الی چهار ماه یا بیشتر باشد، در غیر سفر اول نمازش تمام و روزه‌اش صحیح است؛ چه در محل خوابگاه و چه در محل تحصیل و چه بین راه.
دسته دوّم: کسانی هستند که وضع رفت و آمدشان مرتّب نیست كه اغلب بین شهر خود و محل تحصیل هر هفته یا در بین هر ده روز در رفتوآمد نیستند، آنان حكم مسافر را دارند كه باید در بین راه و محل تحصیل با عدم قصد اقامه ده روز یا عدم توقف سی روز بدون قصد، نماز را شکسته خوانده و روزه نگیرند.
دسته سوّم: کسانی هستند که از وطن به محل تحصیل رفته و قصد توقف ده روز در محل تحصیل را دارند که در این صورت نماز تمام و روزه صحیح است و چنانچه بیشتر از ده روز درآنجا بماند تا وقتی که مسافرت نکرده باید نمازش را تمام بخواند و لازم نیست دوباره قصد ماندن ده روز کند.