سیره امیرالمؤمنین(ع)
در روایات داریم كه امیرالمومنین علی(ع) نشست و برخاستش با مردم، عادی بود.[1] آن حضرت هرگز صفات رذیله تکبّر و تحمیل بر مردم در وجود مباركش نبود.
با وجود تمام کمالات و صفاتی که آن حضرت داشتند اگر کسی به حضور ایشان میرسید، آن بزرگوار را بسیار متواضع و فروتن مییافت و معلوم نبود که ایشان فرمانروای کشور پهناور اسلامی میباشند. اگر کسی در محضر ایشان حاضر میشد، هیبت امیرالمؤمنین وجودش را فرا نمیگرفت.
باید از اینکه منتسب به چنین شخصیّت عظیمی هستیم افتخار کنیم، زیرا حتی دشمنان ایشان با شنیدن صفات و فضایل ایشان بیاختیار گریه میکنند.
باید این اخلاق حسنه، عدالتخواهی و ظلمستیزی در وجود همه شیعیان متبلور باشد گرچه برای ما ممکن نیست که این صفات را تمام و کمال داشته باشیم، ولی باید به اندازه توان، خود را به این صفات نزدیک کنیم.
[1] . طبرسی، مجمع البیان، ج9، ص147؛ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، ج4، ص100، ب30، ح4619؛ مجلسی، بحار الانوار، ج63، ص320.