اعتراف دانشمندان به مقام والای علی(ع)
نهج البلاغه سخن علی(ع) است. سخن معلّمی شدید القوی است، که در وصفش گفتهاند:
و گفتهاند:
و باز گفتهاند:
أَلا ِإنَّما التَّوْحیدُ لَوْلَا عُلومُهُ
كَعَرْضَةِ ضِلّیلٍ وَنَهْبَةِ كَافِرٍ[3]
نهج البلاغه سخن علی(ع) است. باز هم و پس از آن هم در مدح آن میگوییم كه سخن علی(ع)، سخن عظیمی است، که تمام نواحی وجودش عظمت و آیات قدرت بیانتهای قدرت خداوند قادر متعال است.
[1]. کوفی، مناقب الامام امیرالمؤمنین×، ج2، ص51؛ مسعودی، مروج الذهب، ج2، ص421؛ سیّد رضی، خصائص الائمّه، ص71؛ زمخشـری، ربیع الابرار، ج2، ص178؛ ابنعساكر، تاریخ مدینة دمشق، ج24، ص401؛ اربلی، کشف الغمه، ج1، ص76؛ دیلمی، ارشاد القلوب، ج2، ص218؛ مجلسی، بحار الانوار، ج41، ص120، ب107، ح28. «علم و دانش از هر طرف او میجوشید و حکمت از اطراف او گویا بود».
[2]. ابنابیالحدید، شرح نهج البلاغه، ج1، ص24. «سخن او پایینتر از سخن آفریدگار و بالاتر از سخن مردم است».
[3]. ابنابیالحدید، الروضة المختارة (القصائد العلویات السبع)، ص123 ـ 124، القصیدة الخامسه. «آگاه باشید كه اگر علوم و دانش او نبود، توحید آنچنان خراب میشد كه به صورت آنچه را كه شخص ضالّ عرضه میكند و آنچه را كه كافر غارت كرده است در میآمد».